Wat n hette! t Wuir Haarm gek genog. Al n week of wat was e hier nou aI in Frankriek mit zien Gezientje, en wat hom betrof mog der votdoadelk wel n dikke dunderbuie komen. Zo’n beste, dat t woater joe op de kop klettert.
“t Zol mor ais n dag regen”, zee Gezientje, “den wait ik wel wast den roupen zolst.”
“Wat ten?” vruig Haarm.
“Den wast vot zo nareg as n swien en den zolst aal mor roupen dost net zo goud in huus blieven kind haarst. En ast den toch verzoepen most, den t laifst gewoon op Zuudwenden, woar of nait!”
“Och loop wat schieten”, zee Haarm.
Mor t leek ter nait op dat ter n dunderbuie komen zol. De muzzen boaiden zok d’haile dag in t mul zaand, net veur de tìnde, en de locht bleef mor blaauw, der was gain wolkie te zain.
“Kom” zee Haarm, „kom, loatve der mor even weer inplompen”. En zai trokken weer op de Middellandse zee òf, de Mediterranéé, dij zo bleu, pom pom was, zo as Haarm vol huil.
Zai haren n parasol bie zok, dij stief in t zaand zet wuir, n poar grode handdouken der onder, doar Haarm en Gezientje zok op dele vlijden.
“Mooi dat joen traktemint deurgaait”, mainde Haarm, “zo kin ik t nog wel n zetje volholden.” Gezientje von t slim mooi doar aan zee. Zai mog geern wat om zok tou kieken noar aal t volk, dat zok doar in de zunne boaide.
Mor noa n ketaaiertje kwam Haarm in de bainen. “Ik wor gek”, zee e, “mien hazzens binnen al aan- zengd. En ik verbran ook, ik verbran hier hailemoal. Aal mien vet smelt. Kiek mor, t lopt mie in strooien bie t lief langs, t drupt al op de grond.”
“Och man, da’s gewoon dien loie swait”, zee Gezientje, “plomp ter mor even in.”
Haarm bedocht zok nait en sprong der weer in.
Even loater was t Grunnens laid wied en zied uut zee te heuren. t Franse en t Duutse volk onder de parasols nuunden t al mit, zai konden t laid stoadegaan al uut de kop. “t Is en t blift n haalfmale”, gnivvelde Gezientje in zokzulf.
En dou dij vrumde lu wat tegen heur ruipen en laag- den, dou ruip Gezientje weerom dat zai t óók mooi weer von en dat Haarm en zai hier n bult plezaaier haren en dat t wat heur aanging, nog wel n zetje zok mooi weer blieven mog.
En aal t volk nikkopte en laagde, of men t woord veur woord begreep.
Dou t Grunnens laid doan was, ale drij koupletten, kwam Haarm der ook weer aanzetten en vlijde zok op d’handdouk dele.
“Is t vet weer stierd?” vruig Gezientje.
“Joa”, zee Haarm, “doar is mie t n bult makkelker van worden. Mor mien hazzens binnen nog nait weer in odder. Want wat ik nou zai dat bestaait nait!”
“Wat zugst den?” vruig Gezientje.
“Kiek mor ais noast die, wel doar zit! Mor haile verzihies hur, dat t nait opvaalt.”
Gezientje loerde even overzied.
“Da’s ja ”, schrok ze.
“Persies”, zee Haarm, “da’s Berend Bontkes, Berend Bedruifd.
Borstege Berend zeden wie vrouger op school tegen hom, omreden hai was aaltied slim borsteg.”
“Hai liekt mie aans nou nait slim borsteg of bedruifd tou”, zee Gezientje, “kiek mor ais wat e doar bie zok het!”
d’Ogen rolden Haarm zowat uut de kop van verboazen. “Potverdikke”, zee e, “da’s nait niks! Hou komt dij Berend doar wel aan!”
“Dat wicht is nog gain twinteg joar”, mainde Gezientje, “en most ais kieken hou ze der bielopt! Hailemoal bloot van boven!”
“Datteg”, zee Haarm as n fienpruiver, “datteg joar, doar topt t om. En bloot van boven, da’s hier ja hail gewoon, niks gain biezunders.
Zo lopen ale vraauwlu der hier ja bie, behaalve doe.”
Da’s hail wat aans”, zee Gezientje, “t is n groot verschil of n vrumde der zo bielopt of aine van joen aigen volk!
En wolst toch nait hebben dat ik ter zo bieluip, hailemoal bloot van boven?”
“t Zol mie n zörge wezen”, zee Haarm en bekeek t wicht van Berend Bedruifd nog ais goud.
“Haarm Euliesloager, moakst mie der toch gain swieneboudel van hè?” ruip Gezientje inains kwoad, “Slikst die der ja van om de mond!”
“Dij Berend!” mommelde Haarm in zokzulf, “potverdikke, dat haar k hom nait uut de maauwe schud.”
“Ik vin t mor n bedruifde boudel”, zee Gezientje, “dij Berend Bontkes is ja van ons leeftied en den hier mit zo’n jonk wicht wat omflottern en omdiedeldaantjen!”
„Dat zegst verkeerd, Gezientje”, zee Haarm. “Aine dij wat omdiedeldaantjet dij zet niks uut t stro, da’s n slinger-om-de-zoele. Mor as ik dit wicht ais goud bekiek, nou, den kon ons Berend der wel ais slim borsteg bie worden!”
“Ast nait votdoadelk mit dien voele proatjes opholdst den goa k noar huus, noar ons tìnde. Wat mainst wel!”
“Hou mout dat nou wel?” vruig Haarm, “wie kinnen toch nait net doun of wie hom nait zain hebben? Wie mouten hom toch wel even aantoalen?”
“Doar zegst wat”, zee Gezientje. “Mor da’s óók wat! Hai zel zok ja wel d’ogen uut de kop schoamen, dat wie hom hier mit zo’n jonk wicht trappaaierd hebben.”
“Wat zol t”, zee Berend, „dij zok t gat verbrandt mout op de bloaren zitten. Zeg hom mor even goidag, Gezientje!”
“Dou doe t mor”, zee Gezientje, “ik duurf nait.”
“Kiek ais hou zai op hom omsmokt”, zee Haarm, “kerel man, dat wicht is wies mit hom hur!”
Intied dat t wicht de surfplaanke en t zaail bienander zöchde wuir bie Gezientje de görde goud goar. “Dat noakende wicht, zolst heur nait wat doun! En nou zegst wat tegen hom, Haarm hur, nou votdoadelk! Ik wil wait en wat hier loos is.”
“Hé, moi Berend-jong, bistoe hier ook?” ruip Haarm en kwam in de bainen.
Berend Bedruifd ston even ridder sloagen.
Mor dou kwam der inains n braide lag van oor tot oor op zien gezichte. “Haarm en Gezientje”, ruip e, zo bliede as wat, “dat wie joe hier tegenkomen, da’s óók touvalleg.”
En Berend kwam zo monter as wat op Haarm en Gezientje óf. “Haarm Euliesloager, mien ol- schoolkammeroad! Sjonge, sjonge, in gain joaren hevve mekoar zain en nou loopve mekoar inains weer tegen t lief, in Frankriek nog wel.
Hou is t meugelk!”
En hai langde Haarm en Gezientje d’haand.
“Hest aans n goud nuver wicht bie die”, zee Gezientje, “en sikkom hailemoal noakend!”
Zai kon t nait loaten.
“O, da’s mien dochter Annie”, zee Berend, „dij het nog bie joen Knelus in klazze zelen.”
Annie zee Haarm en Gezientje ook goidag.
“k Bin mit ons pa op vekanzie”, zee ze. “Ons moe is verleden joar uut tied komen en ons pa kwam der mor nait weer over hìn. En dou zee mien man, ik zol mor ais mit hom op vekanzie goan, in Frankriek. Zodounde binve hier. En ons pa fleurt ter hailemoal van op, nait woar, pa?”
En zai schoedelde zok stief tegen hom aan. “Potverdikke!” was alles wat Haarm zee. Gezientje haar t vot al wel docht, noatuurlek…!
Haarm het t nait meer over t haide weer had.
Of hou mooi n fikse dunderbuie wel wezen kon.
Nee hur, hai wol hier nog wel n week of wat blieven, omreden hai mos ja nog zóveul mit zien olle schoolkammeroad beproaten, nog zóveul.
Haarm en Gezientje, zo goan der twinteg van in n stiege!
