1985 Dij in zien aigen schare zit

In t grode, donkere bos noast ons dörp is t smörgensvroug stil, gehaaimzinneg stil. De bomen stoan nog wat te dreumen en wat noa te zoezeln in t sprille licht, net of zai nait leuven kinnen dat t al weer zo wied is, dat t weer dag is en dat t gain tied meer is om sloaperg te wezen.

 

Loat ons nog mor even geworden, moak toch vot nait zo’n gebeer, zo mommeln ze wat.

Mor de wind, dij t aaltied drok het, dij ieder dag langs d’haile wereld strieken mout, het doar gain tied en gain geduld veur.

“Wakker worden, heur”, ropt e “t is al kloarlichten dag! En d’ol man zel der ook wel zó aankomen!” Dat helpt! De bomen van t grode, donkere bos rekken zok votdoadelk uut, t kreunt en kroakt en knarst ter over. As d’ol man der aan komt, nee, dat willen zai nait missen, doar zel heur niks van ontkomen.

Ieder mörgen is d’ol man der. Of t mooi weer is of maal weer, hai slagt nooit n dag over.

En ieder mörgen is t eekhoorntje der ook.

Ze komen nkander tegen bie t battentje over de sloot. Ze waiten t al sekuur van mekoar: hier zel d’ol man zien tippuutje mit grondneuten open doun en der wat van op de grond streuen.

 

En t eekhoorntje zel bedoard dij grondneutjes opzuiken en den as de weerlicht tegen de gladde beukenboom omhoog stoeven en op d’onderste takke der van zitten goan om ze soldoat te moaken.

Nait dat ter nait genog neuten in t bos te vinden binnen, och gunst, der binnen zat beukeneutjes en hoazeneuten en ekkels. Mor grondneuten, dij binnen der nait.

 

En wat betuun is, woar nait veul van is, doar is men net gek op. d’Ol man lagt wat in zokzulf. t Is bie de daaier al net zo as bie ons mìnsen, dinkt hai. Men lopt zok t gat uut d’hoaken om wat biezunders te kriegen.

t Eekhoorntje en d’ol man binnen echte vrunden worden. En zai hebben ook veul van mekoar weg. Aalbaaident binnen ze slim op zokzulf en aalbaaident willen ze gain gedounte mit heur soortgenoten hebben. t Eekhoorntje is boas in zien dail van t bos en hai duldt doar gain aander eekhoorn.

En d’ol man het nog nooit aans doan as leren en lezen en bouken schrieven. Doar kin hai gain mìns bie gebruken. t Binnen aalmoal bouken in zien huus. Aan traauwen is e nooit toukomen, deur aal zien geleer en gelees en schrieverij is dat ter bie bleven. d’Ol man het zok in zien bouken begroaven.

Gain wonder dat hai wat ainzulveg worden is. “Bist ja glad mìnskenschaauw aan t worden”, het zien jongste zuster lest nog tegen hom zegd, dou zai hom veur aine van de feestdoagen nuigde. “Kom toch mit kerstfeest bie ons, of ast dat nait wilst, kom den bie ons t old- en-nij vieren.”

 

Mor hai zag der tegen aan, aal dij drokte en zoveul omstel, nee, hai bleef t laifst mor stil bie zien bouken en bie zien eekhoorntje.

Mor t was hom dij feestdoagen wel biebleven, dat zien zuster hom mìnskenschaauw von en dat hai zien leven verdee, zo tussen aal dij bouken. En t haar hom eerst ook wat stoken.

Woar bemuide zai zok wel mit! Mor op oljoarsoavend, dou hai weer stief in de bouken zat, haar hai t heufd der toch nait goud bieholden kind. Der was toch wel n beetje van aan, van wat zien zuster zegd haar. Hai was toch wel slim op zokzulf. Naarns haar e omgang mit, der gingen assmis weken overhìn dat hai weer n mìns zag. Hai leefde in de schare van de waitenschop.

En dou e der goud over noadinken dee, of t zó wel mos, dou was e toch wat aan t twieveln goan.

Mor ja, hai was ja ol wat op leeftied en om den de haile boudel nog weer te veraandern, nee, doar kon e nait tou komen …

“Hai komt ter aan! d’Ol man komt ter aan!” zo roesket en ruzzelt t in t grode bos. Ale bomen binnen nou kloar wakker en ook t eekhoorntje zit al op d’onderste takke van de beukenboom te wachten.

 

De zunne staait as n vuurrode bale net boven de kimme nijsgiereg,tou te kieken, ondertied dat zien eerste stroalen de lichte damp, dij tussen de bomen hangt, wat ploagen en kirreln.

Even loater liggen de grondneutjes al weer op de grond, bie t battentje over de sloot en is t eekhoorntje z’al weer aan t opzuiken.

d’Ol man staait ter stil bie te kieken. t Liekt wel of t eekhoorntje t vanmorgen aan tied het, hai begunt de grondneutjes op de grond uut te doppen mit zien schaarbe tanden. Wat is t aignlieks mor n lutje daaiertje, dinkt d’ol man.

Mor wat het hai n mooie, grode pluumsteert.

Hai kin t daaiertje mor zuneg zain, t zit hailemoal in de schare van dij grode pluumsteert verburgen.

t Oge is hom der nog nooit zo op valen, mor nou de zunne der op schient, nou zugt hai t: t eekhoorntje zit in de schare van zien aigen steert.

Inains, as n weerlochtslag, schut hom de letiense noam van t eekhoorntje weer in t zin: sciurus, wat betaikent: dij in de schare zit. In de schare van zien aigen pluumsteert, in zien aigen schare!

Midden in t zunlicht in joen aigen schare zitten, as ter goud op aankomt dou ik dat ook, mommelt d’ol man in zokzulf in de schare van mien bouken, van mien zörgen, van mien aigen wezen en bestoan.

En inains wait hai dat t aans mout, dat t aans zel. Al is old-en-nij al over en veurbie, t is nait te loat veur goie veurnemens. Hai zel t aans doun as t eekhoorntje!

Kregel lopt hai even loater weerom, t lege tippuutje in d’haand; n man dij uut zien aigen schare stapt is!

En de wind, dij t aaltied zo drok het, dij ieder dag langs d’haile wereld strieken mout, verwondert zok in t ekkelholt.