1985 Trientje

Bie ons op t dörp wonen Jurrie Boeskool en zien vraauw Trientje. Al weer zo’n joar of tiene.

En doar is gain biezunders bie. Jurrie en Trientje akkedaaiern hail goud met t volk van ons dörp.

As je Jurrie tegenkomen en hom vroagen hou of t ter mit gaait, den zel Jurrie vervast zeggen: “t Kon minder, jong!” En as je den vroagen hou of t mit zien Trientje is, den zel Jurrie joe vertellen dat t meroakel mit heur is: „Meroakel, jong. Dik en vet”, zegt Jurrie den.

En zo is t ook.

Mit zien Trientje het Jurrie niks te doun, hai kin der gain kwoad woord van zeggen. “Nee hur, k haar t wel minder trevven kind”, maint Jurrie den.

Nait dat Trientje nou votdoadelk n volmoakt, n hemels wezen is -och, op zien tied noatuurlek ook wel ais n moal, vanzulf wel-, mor Trientje het óók heur aigenoardegheden. Kiek, Trientje is nogal n beetje klonterg. En as der wat op de grond ligt, n klountje goaren of n schou of n poar van Jurrie zien bouken, den zel Trientje doar vervast over strompeln. En dat is t slimste nog nait, mor Trientje komt den aaltied mit zo’n swoare dons, mit zo’n dikke smak op de grond terechte, dat t huus der van schudt.

Jurrie aan t twieveln: zollen ze weer noar gas aan t boren wezen of zol Trientje der weer liggen. Hai wacht den mor rusteg òf of Trientje der ook aal kreunend aanzetten komt. En mainsttieds is dat zo.

“Brekst die de bainen nog n moal”, zegt Jurrie den. En doar blift t bie. Woar zol Jurrie zok ook dik om moaken, hai kin der ja toch nait veur wezen.

t Is mor goud dat wie zo’n degelk, olderwets huus hebben, dinkt hai den, aans was t huus al laank inmekoar donderd.

Mor wieder het Jurrie niks te doun mit zien Trientje. O joa, n beetje vergeetachteg, dat is Trientje ook. n Beetje slim vergeetachteg!       

En zo was t jongstleden kerstfeest ook.

Trientje dut mit n koppeltje jongelu de zundagsschool bie ons op t dörp. En op eerste kerstdag is der aaltied kerstfeest in t kerkie. Doar worden ale kinder nuigd mit d’olders. En de zundagsschoolkinder voeren der n kerstspul op, der wordt zongen, de kinder kriegen der wat lekkers, wat slik en zo. t Is aaltied slim gezelleg. Trientje haar ter veurtied mor drok mit. Zai mos t kerstverhaal veurlezen en dat zol aignlieks n mooi, spannend verhoal wezen. Zai haar in huus al wel zo’n twinteg, datteg verhoaltjes lezen, mor zai was der toch nait recht tevreden over. Mor in t lest haar zai aine te pakken. Dizze mos t mor wezen. En dou Jurrie ook zee dat t wel aangoan kon, dou was Trientje der gerust op.

Dou begon zai zulverpapier te moaken onder aan lutje keerzen, wel meer as honderd keerssies wazzen der. “Woar is dat goud veur?” vruig Jurrie. “Op t kerstfeest kriegen ale mìnsen zo’n keerssie en den mouten z’hom aansteken aan ons keerzen en aan mekoars keerzen. Wie doun t licht in kerk den uut. Hou vindst dat?” vruig Trientje.

“Romantisch”, zee Jurrie.

Op eerste kerstdag wazzen z’aalmoal in t lutje kerkie bie ons op t dörp. Kinder, voaders en moekes, opa’s en grootmoe’s, zai wazzen der aalmoal. Jurrie was der ook vanzulf en aal zien kammeroaden ook: Remmelt en Jan en Mijnie en Aalbertje en nog veul meer. Appie was der nait, dij haar zeker net verziede kregen. Joggem mos op t örgel speulen.

Mor t luip de zundagsschool nait mit, dij middag. Joggem begon n laid te speulen dij hail nait op t bladje ston. Trientje mit n voart de klunderbeune op om Joggem dudelk te moaken dat hai mis zat.

Mor ook twijde moal was Joggem weer buuls en dou zat ter veur Trientje niks aans op om nog weer n moal de klunderbeune op te stoeven, om Joggem t laidje veur te nunen. Mor dou was t ook in odder.

Mor omreden Trientje aaltied zo klonterg is, was t nou noatuurlek d’ hoogste tied dat zai ondersteboven valen mos. En dat gebeurde den ook sikkom, t ging bie zien gat òf goud.

Remmelt zat ter mit open mond noar te kieken. “Sjonge, Jurrie-jong, dat gaait mor bie zien gat òf goud! Wat zol dat aans n dons geven hebben.”

“Joa”, zee Jurrie, “ik dink dat t kerkie den wel inmekoar donderd was.”

“Most heur wat op dieet zetten, man”, zee Remmelt, “most heur wat meer gruinvouer geven.”

“Z’is is toch gain knien!” mainde Jurrie, “mor goud, k zel heur zeggen dastoe t zegd hest.”

“Dou dat mor nait!” bedocht Remmelt zok, dij der gain noawaark van hebben wol. Mor inains ston Trientje bie heur. “k Heb mien verhoaltje in huus liggen loaten”, zee ze, hailemoal verbalderd, “hou mout dat nou!” Mor nog veur Jurrie zien mond open doun kon om te zeggen dat hom dat niks verwondern dee, zai was ja slim vergeetachteg, dou was zai al weer vot. Zai stoof t kerkje uut om mit d’auto noar huus te rieden om t verhoaltje op te hoalen. t Duurde aal mit aal nogal even. Wie zatten geduldeg te wachten: Trientje zol der ja wel zó weer wezen. En dat was ook zo.

Doar was zai der weer, n beetje achter de poest. Mor t verhoal dat ter kwam, Jurrie haar vot in de goaten dat t nait klopte.

Dit was ja n verhoal van niks! En ook veul te laank! Hai begreep t al: Trientje haar vervast t boukje nait weer vinden kind en in de gaauweghaid mor n aander verhoal mitnomen. Dou t verhoal doan was kwam t kerstspul van de kinder. Mooi hur! En dou kregen wie aalmoal n keerssie in d’haand. Jan wol hom vot mit zien aansteker aansteken. Jurrie zag t en hai kon nog net kwoasi-kwoad roupen dat e dat loaten mos. Jan kroop van schrik inmekoar en borg zien aansteker weer op.

Remmelt schudde van t laggen. Even loater was t licht in t kerkie uut en zat elk mit n lichie in d’haand. Mijnie begon al te zingen: “Suntmertinus bisschop, mit zien hoge houd op”, mor hai kwam der nait wied mit, Aalbertje gaf hom gaauw n stomp in de ribben: “Hol op, doe haalf-male.”

t Was zo mooi en zo gezelleg as wat. Op ale gezichten lag n bliede glans, omreden t kerstfeest was en omreden wie doar as ain grode femilie bie mekoar wazzen. Soavends in huus kon Trientje der mor nait over opholden, hou dom zai zokzulf wel von en hou vergeetachteg zai wel was. “Zenen”, zee Jurrie. „En dou k loater in mien tassie keek, dou zat t verhoal der toch wel in! Mor dou was t al te loat!” zee Trientje. “Aalmoal zenen!” zee Jurrie. Hai gooide n poar holtblokken op t vuur, stak wat keerzen aan en zee: “k Zel mor n flessie wien open trekken, lichtkaans dat t den wat makkelker wordt.” Onder t eten kon hai toch nait noaloaten om Trientje der mit te ploagen. “Dast dien verhoaltje mor zo vergatst!” zee e. Trientje votdoadelk: “En dat e nog in mien tazze zat!”

“En vergetst aans nooit wat!” mainde Jurrie. “Nee, en dat mie dat nou net overkomen mos!” zee Trientje. “En dat e nog in dien tazze zat!” mainde Jurrie. Trientje haar nait deur dat hai heur dik veur de gek haar. “Dast dien verhoaltje mor zo vergatst!” Jurrie aal mor aan t plazen op n meeliedege toon en Trientje der ieder bod hail eerlieks op aan t antwoorden. Pas dou Jurrie zee dat Remmelt n perboat middel tegen klonterghaid én tegen vergeetachteghaid was: gruinvouer, slim veul gruinvouer, dou pas begreep Trientje dat zai at n haalf uur dik veur de otte holden was. Mor dou was t eten op, de vlezze leeg en zatten ze gezelleg bie t vuur.

“Mien Trientje, niks mit heur te doun”, docht Jurrie, “en t is gelokkeg gain moagere sprikke!”

En dou was t net of ale kerstboompies veur de roamen van ons dörp tegen mekoar knipoogjeden: der is wet minder stee op de wereld om joen lichies schienen te loaten!

En zó dinken wie der aalmoal over: Remmelt en Miene, Mijnie en Aalbertje, Nanko en Ketrien, aalmoal dinken wie der geliek over.

Joggem en Appie vervast ook.

En Jurrie en Trientje nait te vergeten!