1982 De noabers

t Was n stille haarstdag, smörgensvroug.

Aan de takken van de sparrebomen hongen de spinnewebben as zulverwidde borduursels.

Aal ogenblikken rilden z’even in t licht en blonken de kraaltjes daauw as blaanke pereltjes.

t Baauwlaand, wat wiederop, lag der slicht en aingoal bie en slieren dook trokken langzoam en sloaperg over t veld hìn.

t Was net of de zummer stoadegaan in slumer glee, noar de winter tou. Net of de drokte tot stilstand komen was en zok bezinnen ging op t gehaaim van leven en dood.

Berend Klatter was al vroug op, dij mörgen en ston daip in gedachten t aalmoal te bekieken.

Wat was zokswat toch mooi en zuver.

Aal dij druppen daauw, t leken wel troanen dij de wereld schraifd haar, dij nacht. Blaik en blaank verdrait leek zo’n drubbe wel, woar t licht in te blinken ston.

En wat was der n verderait en ellìnne op dizze wereld. Berend wuir der wat neerslachteg van. Dat was hai bie haarstdag toch aal tied al wat. As de bloaren van de bomen vollen den was t bie hom net zo.

Den was de fleur der n beetje bie hom òf.

Zien noaber Hinderk haar doar gain last van.

Dij was aaltied gelieke monter en dij haar nooit last van dij haalfmale prakkezoatsies zoas buurman Berend Klatter.

Hai kwam floitend zien toene inlopen mit n biele in d’haand.

Inains zag hai Berend stoan, bie de sparrebomen.

“Och gunst,” docht Hinderk, “most dij Berend doar nou weer ais stoan zain. “k Leuf warempel dat hai zok mit dij spinnewebben aan t vernuvern is.”

Hai luip noar hom tou en zee: “Goidag buurman. Ook ja al op tied der uut?”

“Ook goidag Hinderk,” zee Berend, “joa, k was vanmörgen wat onrusteg in d’hoed en dou bin k mor even in toene kieken goan.

Most ais kieken hou mooi zo’n spinnewebbe der uutzugt, mit aal dij kraaltjes daauw der aan.”

Hinderk keek zien noaber ais aan. Joa hur, t was weer zo wied.

De bloaren vollen weer van de bomen en den was Berend nooit hailemoal normoal.

t Was ieder joar t zulfde en assmis wuir t gek genog.

Den wol e glad gain eten meer hebben en luit e zok versmachten.

Hinderk huil t spul bie Berend aaltied wel n beetje in de goaten en as t kneep en weer kneep den zörgde hai der wel veur dat Berend zien gerak kreeg.

Hinderk kon zok zowat nait begriepen, dat n mìns mor zó n haalfuur noar n spinnewebbe kieken kon, mien laive tied, n spinnewebbe nog wel.

“Bekiek t nog mor even goud Berend mien jong,” zee e, “want over n ketaaier ligt dizze sparreboom mit dij mooie spinnewebbechies tegen de grond. Ze stoan mie dik in de wege, ik krieg veul te veul schare op mien toene.”

Berend keek hom verschrikt aan. “Dat mainst toch nait Hinderk, t binnen ja zokse mooie bomen. Wolst dij omkappen?

Da’s ja begrodelk. En most aal dij zulverwidde spinnewebben ais zain, dij der bie haarstdag inhangen.

t Zol ja zunde wezen om dij tegen de grond te gooien.”

“Waist wel wat zunde is?” vruig Hinderk en zunder n antwoord òf te wachten ruip e der achter aan: “Zunde dat is n òl wief botter aan t gat smeren en zulf dreug brood eten!”

En schatternd van t laggen sluig hai de biele in de sparreboom … Berend ston der befoezeld bie.

Twij noabers, twij goie noabers, dij aaltied veur mekoar opkomen, mor wat n verschil!

En k mag ze aalbaaident wel lieden ook. En as k eerlek wezen zel, den heb ik van baaiden wat in mie. Ik dink dat joe t net zo gaait.