1983 Boeskoolplanten

“Komaan, k wil mien boeskoolplanten der even inzetten”, zee Geert tegen Koba, zien vraauw. “t Wordt hoog tied, aander joaren heb ik ze om distied der al n week of wat in. ”

“Och, t het ook ja nog gain weer west, aal regen en kòlle.

Z’haren toch nog niks doan. Ons voader zee aaltied van: t mout in de waarmte gruien,” mainde Koba. “t Mag zo wezen, mor t wordt mie nou loat genog. t Is aalmoal slim loat van t joar. Waalze bonen poot ik aans aaltied al in d’eerste weke van meert en dit moal heb k ze pas op Goede Vrijdag poot. En dou was t al n eersten Pril!

Nee, t mout nou mor aangoan.

Wolst ter zeker ook n stok of wat spitskooltjes bie hebben?”

Mor Koba heurde t nait meer, dij was al t bèrren opmoaken goan.

“k Zel t mor net doun as aander joaren,” docht Geert, “van elks tiene.

Tien witten, tien rooien en tien spitskooltjes. Waist wat, ik dou der ook n stok of wat kappertjeskoolplanten bie. En n poar bloumkooltjes.

Dat wil k toch nog weer n moal perbaaiern. t Mishottjet mie wel voak, komt nooit veul van terechte, mor vot, geld zit ter sikkom ook ja nait in.”

En Geert schontjede floitend zien toene in.

Wat was t meroakel mooi weer. Hai keek ais even in de locht en om zok tou: “Net weer om te toentjen.”

De haarke dij mit de tanden omhoog op t pad lag zag e nait! De stoale sluig hom mit zoveul geweld tegen de kop aan, dat Geert as n poale achterover sluig, mainst omdat hai over zien klompen strompelde.

Kerel man, wat dee hom de kop zeer! En d’enkel ook nog!

De konversoatsie van Geert, doar op toenpad, was van t zulfde soort as de batse dij e tegen de kop aan kreeg: nait zachtzieden, nait zachtzinneg.

Der was gain woord Frans bie!

t Was in aals geval zodoaneg dat ik t hier nait opschrieven duurf, om gain noawaark te kriegen.

En tot overmoat van ramp stak buurman Remmelt ook nog zien kop over d’hege hìn.

En zee n meeliedeg woord, mor mit n smaigelnde uutdrokken op zien gezichte.

Om eerlek te wezen: hai laagde braiduut van oor tot oor.

Geert zag t nait ains, hai haar d’handen meer as vol aan zokzulf.

Mor dou Remmelt ook nog kollezie te geven begon, dat n haarke, mit de tanden omhoog, aaltied glad n oareghaid veur d’omstanders was, joa reden tot groot vermoak en hail biezundere lol, kiek dou was de görde goar.

Men kin n porre wel zo laank trappen tot e kwakt. Wat ging Geert tekeer!

Mor ook dit stôkkie konverzoatsie mout ik joe ontholden, t spiet mie wel, t is nait aans.

Knitternd en stìnnend kwam Geert in de bainen en hompelde noar huus tou.

Koba, dij t aalmoal zain haar uut t sloapkoamerroam, ston al in d’achterdeure en vong hom op.

“k Bin zo mizzelk as n kadde, k leuf dak breken mout”, jammerde Geert, “en wat dut mie d’enkel ja zeer.”

t Draaide der op uut dat dokter der heer mos en dij stuurde hom ook nog noar t zaikenhuus tou.

Dou kreeg e nog gips op t bain ook.

“Flaauwe kul”, naarde Geert, “da’s naarns goud veur. n Verstoekte enkel, doar deden wie vrouger ediklappen om, den kwam t vanzulf weer goud. Mor tegenswoordeg, mit aal dij nijmoodse fratsen, is t vot gips en wait ik wat nait aal!”

Aanderdoags lag Geert op divan in t koamer, n dikke sangen boele veur de kop, t bain op n kuzzen. En, eerlek is eerlek, buurman Remmelt is Geert over aal kaanten mitvalen: hai het nait allain ale boeskoolplanten der in zet, in Geert zien toene, mor hai het ook de bonen poot en d’andievie en de worreltjes en de snietjemous en zoks wat meer.

Mor Geert het, net zo laank tot t gips der òf was, dag in, dag uut, roupen dat z’hom mor noar Zuudloaren brengen mozzen.

Want hai wuir gek, stoapelgek, omdat hai, veur t eerst van zien leven, zien aigen toentje der nait meer inmoaken kon.