1982 – As men de loezen dood het bieten joe de neten

Koene Blaauw zat op t spreekuur.

Dou k hom uut de wachtkoamer ophoald haar kwam e achter mie aanschontjen mit n grode bosschoppenmadde in de haand.
En doar zat e den op stoule veur t buro, groot en swoar en braid.
De bosschoppenmadde har e op de grond zet, tussen zien baaide bainen in.
“Wat scheelt ter aan Koene?”
“Tja,” zee Koene, “dat is t nou net. Dat wait k zulf nait.Dat mout ie mie dommeet vertellen, doarveur kom ik ja bie joe. 
Kiek, ik kin de leste tied aalweg wel deur eten, ik kin glad nait zat. De vraauw maint verdold dat ik gain boom in de moage heb. Wie hebben t eten nog mor zuneg op of ik bin al weer verhongerd. Men zol zeggen dat k den wel goud aankomen zol, op t gewicht main ik, mor dat is nait zo. Der komt gain spier vet bie op. k Vaal eerder wat òf en ik eet as n dieker. Mie ducht dat k wel de sukerzaikte hebben kon. k Heb mien woater mor vast mitnomen. As ie dat nou ais even onderzöchten op suker.” 
En Koene dook zien madde in en huil der n twijkansweckvlèzze uut, vol mit zien woater. Hai haar der veur de wizzegheid mor n klemme opzet, veur t graimen.
Hai zette mie de vlèzze veur de neuze.
“Heb ie der gain kraande om had?” vruig ik. “Joa,” zee e, “dij heb ik in de madde.”
“Schoef dij den mor even onder de vlèzze,” zee ik, “aans krieg “k aalmoal kringen op t buro.”
Koene dee t.
Ik onderzöcht t woater, mor der zat gain suker in.
“Der zit gain suker in Koene. Mor wat hestoe ja n woater mitnomen, is dat van n dag of wat?” 
“Nee, dat is van vannacht en van vanmörgen. Joa, ik zee joe t al, ik bin n goie innemer, van eten én van drinken. En wat ter ingaait mout ter ook weer uut, nait woar? Zo, dus gain sukerzaikte?
Nou, den zel k wel n lintwurm hebben.”
En weer greep Koene in de madde en weer huil e der n twijkansweckvlèzze uut.
Dizze zat haalf vol ontlasten.
“Den mòje mien ontlasten mor even bekieken.
Nou, dat was nait zo stoer, dat kon ik wel deur t glas hìn zain. Der zaten n haile bult lutje stokkies van n lintwurm op zien ontlasten. “Hurre kerel Koene, doe hest verdold n lintwurm.”
“Nou, den wait ie dus wat mie scheelt. Mor wat dou we der aan? k Heb wel ais heurd dat t n hail gedou en gehaaister is om doar weer òf te komen. Mien schoonvoader het vrouger ook n lintwurm had en dij mos der n haile dag mit noar Stad tou. Doar hebben ze hom van boven tot ondern hailemoal deurspuild.
t Het gain gekhaid west, heb k wel begrepen.” 
“Och nee, kerel,” zee ik, “tegenswoordeg heb wie doar n stok of wat tabletjes veur en den bist dien lintwurm mor zo kwiet. Dat is nait zo’n meroakel meer.”
Ik gaf Koene de tabletten mit en vertelde hom hou e ze innemen mos.
“En den most dien ontlasten goud bekieken, want t gaait om de kop van t daaier. As dij der nait bie is gruit zo’n lintwurm vot weer aan.”
“Het zo’n daaier n dikke kop?” vruig Koene. “Nee, zo’n kop is mor n klaain beetje groter as de knobbe van n spèlle.”
“Ha, ha,” laagde Koene, “dus nait zo’n dikke kop as dij van Lude Haaikens.”
“Zo’n dikke kop kreegstoe der ook ja nait uut, mien jong,” plaasde ik nog even veurdat Koene Blaauw mie goidag zee.
n Week of wat loater was Koene der weer.
“Nou bin k mien lintwurm kwiet,” zee e, “ k heb mie zowat dood zöcht noar dij kop, da’s verdold ook mor n lutje ding, mor nou heb k wat aans.
Nou zit ik onder de stainpoesten, n stok of vieve op baaide aarms. En dat komt wizze van joen pillen.”
“Bist maal man, dat komt doar nait van, dat is gewoon touval dat dat nóu net gebeurt.”
“k Leuf der niks van,” zee Koene, “dou mie mor wat swaarde trekzaalve mit, den zel k mie der wel mit redden.
t Komt vast van joen pillen, verdubbeltje-mie, as men de loezen dood het bieten joe de neten.”