Beleef je de toal, cultuur én t landschop van de Veenkelonies!
Menu
Wat verlegen en beducht lopt de vraauw deur de gloazen deure t krematorium in.
Mìns, wat is t hier groot en roem. En wat stil!
Der is nog gain mìns.
Gain wonder ook, zai is ja nog meer as n ketaaier te vroug. De muren van t gebaauw stoan staail en hoog boven heur, dat zai vuilt zok mor klaain en onwezenliek. In glezuurde stainen, rood en geel en sangen, is n vogel òfbeeld. Dat zel de vogel Phoenix wel veurstellen mouten, dij uut zien aigen aaske weer omhoog vlogt, zoas t verhoal wil.
Gunst, wat is t hier stil.
Der zel toch nog wel meer volk komen, ofschoon d’ol man zee zulf dat hai gainaine meer op de wereld haar. Hou laank was t nou al weer leden dat zai dij braif van hom kreeg?
Toch al weer n dik joar. En dat zai hier nou op kremoatsie van dij wildvrumde man is, dat is doardeur komen.
Zowat aigenoardegs was heur nog nooit overkomen.
“Omreden ik old bin en nog wel n poar sinten te verdailen heb, wil ik geern n moal mit joe proaten,” haar hai heur schreven.
En dat zai nait baange wezen huf dat ter wat achter stak. Zai kon der allain mor beter van worden. Op dij en dij zoaterdagmiddag, om drij uur, in n bekind hotel in Stad, doar zol hai op heur wachten.
Zai haar eerst docht dat t aine was dij heur veur de otte holden wol, vanzulf.
Mor heur nijsgiereghaid haar t toch wonnen: zai was der toch op òfstapt.
Joa dat was nou n goud joar leden.
Inains is der wat geknoggel achter heur.
Verschrikt draait zai zok om, zai haar ja gainent aankomen heurd.
“Mevrouw Joager, Roelinde Joager?” vragt de man. “Joa, dij bin ik,” zegt zai.
“Ik bin netoares Diekhuus,” zegt hai en langt heur d’haand.
“Ik mout de noaloatenschop van meneer Maaijer regeln. Der is n testemint.
Kin ie noa ofloop van de plechteghaid even bie mie op t ketoor komen mit meneer Huzengoa?”
“Mit meneer Huzengoa? Dij kin ik nait,” zegt de vraauw verwonderd.
“Nee, dij kin ik ook nait,” zegt netoares Diekhuus, “mor ik verwacht hom hier aal ogenblik.”
Hai het t nog nait zegd of der komt n man, jachteg en drok, deure inlopen.
Zo ’n joar of sesteg zel hai wezen.
“Nog net op tied,” laagt hai, “ik kon t verdikkemie hoast nait vinden, k bin wel moal of wat misreden Hai kikt ais monter om zok tou, net of hai hier doaglieks komt.
“Veurdat ik mien jaze uuttrek zel k joe eerst even d’haand langen.
“Ik bin Maarten Huzengoa,” zegt hai gemainzoam.
“Roelie Joager,” zegt de vraauw.
“Netoares Diekhuus,” zegt de netoares, wat stief en stoens.
“Ik neem aan dat ie dokter Huzengoa binnen.”
“Dokter in ruste,” laagt dij, k heb mien praktiek net verleden joar votdoan.”
Den is t zo wied, zai kinnen t zoaltje in.
Doar staait de kiste, ligt gain bloumpie of niks op. Doar haar ik toch om dinken mouten, schrikt Roelie, wat liekt dat ja koal zo.
Dat mie dat deurwaaid is!
Van boven komt örgelmuziek.
Dat dij Maaijer doar nou in dij kiste ligt. Wat ainzoam is dat toch. Ainzoam?
Dat haar hai bie zien leven ook al west.
Woarom heb ie mie juust vroagd om hier bie joe te komen,” was t eerste wat zai zegd haar dou zai doar in t hotel zaten, dij zoaterdagmiddag, d’ol Jokkob Maaijer en zai. “Ik bin toch n wildvrumde veur joe.”
t Was n vrundelke ol man west, joa, glad n laive man. Hai was van boven koal, mor in zien nekke wazzen t aalmoal zulverwidde krollechies.
Wat t mainste bie hom opvol wazzen zien ogen, zaachte en innemend mit n sweem verdraitelkhaid der achter.
“Om t net zo te zeggen as t is, “k heb telefoonbouk pakt en in t wilde weg, mit d’ogen dicht, mit n nale n noam prikt. En dat was touvalleg R. Joager van t Knoal.”
“Is dat de ainegste reden dat ie mie loater geld touwillen?” haar zai hom nog vroagd, “dat kin k mie hoast nait begriepen. Is dat wel de woarhaaid?”
“Wat is woarhaaid,” haar Maaijer zegd, “wat is aiglieks woarhaaid?”
En hai was even daip in gedachten west. “Ik kin mien geld noatuurlek ook aan t Legertje geven of aan t Wereld Noatuurfonds. Mor aan aal dat kristelke gedou, doar heb ik n grode hekel aan. En daaier heb k ook nog nooit lieden magd.
Doarom loat ik t laiver achter veur aine dij der lichtkaans wat plezaaier aan hebben kin.”
Hai haar heur aankeken mit n poar goudege ogen. “Vertelt mie ais wat van joezulf.”
Waarm en vertraauwd was t west, net of zai hom al joaren kind haar.
“Ik bin geboren in Winschoot, in d’oorlog, in vairenfatteg.”
Maaijer haar nikkopt, n triesterge trek in t gezichte.
“Mien moeke was dou goud twinteg joar. Mien voader heb ik nait kind, moeke wol doar ook nooit over proaten. n Joar of wat noa d’oorlog binnen wie vervoaren noar t Knoal. Moeke kon doar waark kriegen in n grode mannefakturenzoak.”
“In wat joar is dien moeke overleden, Roelie?” haar d’olle man vroagd, “ik mag toch wel Roelie zeggen?”
”In drijensesteg is moeke sturven, zai haar kanker aan de lever. Mor hou wait ie dat mien moeke der nait meer is?”
d’Olle man haar verschrikt opkeken.
“Dat wos ik nait wizze, mor ik kon t uut dien verhoal wel zo’n beetje begriepen,” haar e dou zegd. “Ik zat dou net in de verplegen in t Winschoter zaikenhuus. Loater bin ik op t Knoal komen, ik haar t huus van mien moeke aanholden. En doar woon k nou nog.
Beleef je de toal, cultuur én t landschop van de Veenkelonies!