1982 D’overgang

Hinderk haar verdrait, groot verdrait.

Wat was t wat, mit zien huusholden. Nooit was t Merie noar t zin, wat hai dee of zee, overal haar zai aanmaarkens op. En de leste tied wuir t aal slimmer, der was gain laand meer mit heur te bezaailen.

En aaltied t mès dwaars in de bek, man, man, wat kon zai hom uutfoetern.

En hai was ja de goudeghaid zulf, alles dee hai ja veur zien Merie; zai huf mor even mit de vingers te knippen of hai vlóóg al veur heur.

Mor vanmiddag haar e t nait meer aanheuren kind, t was om te gek worden.

“Bist ja n kerel van niks, n otte!” haar zai roupen, “k heb die net niks in de reken.”

“Och-gére, Merie, zo slim is t toch nait?” haar hai verzichteg tegensputterd.

“Wat, och gére

Och Hinderk, och gére

En as t gain mès meer hest

den snidst mor t brood mit n schere.

En nou der uut!” haar Merie hom tou t huus uutbinzeld.

En doar zat e nou, in t café bie Kloas. Onrechtveerdeg, gemain, dat was t.

Zo’n goie kerel as hai der uutjoagen.

“Breng mie mor vaar klokjes, Kloas,” zee Hìnderk. “In ain moal? Hinderkjong, zolst dat wel doun?”

“Vare,” zee Hinderk, “dij heb k bitter neudeg.” Aine veur aine muik Hinderk ze soldoat.

t Was ja schandoaleg zoas Merie mit hom omsprong. Aaltied was hai goud te pas, nooit kwam der n onmis woord over zien lippen, gain onvertogen woord!

Gedainsteg, dat was e.

En doezelk, dat was e nou ook, t begon hom glad wat veur d’ogen te draaien.

Hai mos mor nait zoveul draank weer nemen, t wuir te gek.

“Kloas, breng mie nou mor twij klokjes, vare is mie te veul.”

Dou hai de twij glassies veur zok stoan haar, was t meelieden van Hinderk mit zokzulf zó groot, zó onveurstelboar groot, dat hai t nait meer in zok holden kon. t Mos der uut. En dat gebeurde ook, d’ogen begonnen hom al te troanen.

Des te meer draank der in ging, des te slimmer stak t verdrait hom achter d’ogen.

“Nog mor aine, Kloas!”

Kloas schudkopte wat, brocht hom n glassie vol en luip even noar d’koamer tou, achter t café.

“k Bin der zo weer,” zee e tegen Hinderk.

In tied dat Kloas Merie belde dronk Hinderk, mit trilderge handen, zien zeupie op.

Hai kwingelde der nogal wat uut. Zunde van dat dure spul. Dommeet mos hai t wel betoalen en den haar e ook nog de helfte vergraimd.

Och, hai was ook ja n kerel van niks. Aiglieks haar Merie groot geliek.

En tegen draank kon hai ook al nait meer.

Nou nam hai ieder bod al minder en houveul te minder hai nam, des te doener wuir e.

Gain wonder dat Merie hom niks in de reken haar. “Dou mie nog mor n haalve, Kloas. Ik kin der nait zo goud meer tegen.”

Joa, n otte van kerel, dat was e.

En Merie, zien aigen Merie, zien aigen lai… laive Merie, och gére, dat was ja wel zo’n laif en goud wicht …

Hai klôkte t leste zeupie noar binnen en dou kwamen de troanen lös.

“n Kerel van niks, dat bin k. Gain wonder dat Merie mie der uutsmeten het. t Wicht haar groot geliek.”

Hinderk hoelde t uut. Op t zulfde ogenblik stopte der n auto mit gierende remmen veur t café en kwam Merie der instoeven mit n verschrikt gezichte.

“Ik bin n kerel van niks,” schraifde Hìnderk.

“Ik bin al doen van ain zeupie!”

Merie vloog hom om d’haals.

“Och mien laive jong, zo slim heb ik t ja nait maind. “k Bin ja net zo wies mit die as wat. t Is mien schuld. t Komt dunkt mie van d’overgang.”

“Kinst dien woagen t beste even achter t café hìnzetten, Merie,” zee Kloas, “den torren wie hom mit zien baaident der wel even in. Aander lu hebben der ja niks mit te moaken.”

“Wat kin n mìns zok wat te doun moaken,” zee Merie, “as k dat waiten haar, den haar k miezulf beter onder stuur had.”

Tussen Hinderk en Merie was t n dag of wat loater weer hailemoal in odder.

Dij poar glassies jenever hebben de boudel doar dinkelk veur joaren zuv