1982 Oom Willem zien graf

t Is de dag van de begravvenis van taande Oaltje. Och gunst joa, nou is taande Oaltje ook al vot. En zo old was zai nog nait, krapaan zeuventeg.

Nait splinterjonk noatuurlek, mor ook nait stafold. n Sneu bestek veur oom Willem, dij nou allain achter blift.

Mor wat holdt hai zok flink!

t Zel joe toch mor overkomen, al meer as vatteg joar traauwd en zo mor van t aine ogenblik op t aandere was t gebeurd west. Stilstand in t bloud, haar dokter zegd.

Kinder hebben ze nooit had.

Dat was aiglieks slim begrodelk, want oom Willem en taande Oaltje wazzen aaltied slim aanholdend. Elk mog der geern hìngoan.

t Was doar echt n huus van holaan.

t Wazzen, as t ter op aan kwam, n poar laive mìnsen.

En oom Willem haar vrouger overal inzeten, in d’kerkeroad as olderling, in de buurtverainen, bie t meziek, overal kon je oom Willem tegenkomen.

En taande Oaltje haar t ook aaltied drok. Hier was der aine zaik: “Dij krigt zien gerak nait, Willem, heurst mie, doar goa k vot even hìn mit n pannechie soep. ”

Of: “Willem luster ais even, wie zellen vanmiddag wat loater eten mouten, want bie ol-Berendje wil k de boudel nog even goud aanhemmeln.”

Of doar was der aine uut stuur omdat heur man votlopen was: “Willem, k wil bie lichten nog even kieken of k heur hier of doar wat mit helpen kin.”

Zó wazzen oom Willem en taande Oaltje aaltied al west.

En dij taande Oaltje is nou uut tied komen.

Mor oom Willem holdt zok goud flink!

De raauwdainst is in t klaain kerkie. t Haile dörp is der zowat bie.

En ons doomnee moakt t goud mooi.

Even loater loop wie t kerkhof op, t örgel speult nog deur, de klókke ludt.

Doar is t swaarde, donkere gat in de grond.

Oom Willem staait midden in n grode kringe volk. t Volk van ons dörp, dij as n mure om hom tou is, dij hom beschaarmen en helpen wil.

Doomnee zegt t Onze Voader op. Zien stem verwaait in de wind.

In t zoaltje achter de kerke, langt elk en ain oom Willem d’haand om te kondoleren.

t Dut hom goud dat ter zoveul volk op òfkomen is. Mor nou en den het hai t wel even slim stoer.

Wat is t aalmoal toch triesterg, wat n in en in verdrait.

As t òflopen is vragt de femilie aan hom of hai nog even mitkomen wil.

Mor oom Willem wil t laifst noar zien aigen huus tou. En doar mout ik hom den mor even hìn rieden. Onderwegens wordt ter nait veul zegd. Ik zol glad nait waiten wat k tegen hom zeggen mout en oom Willem is ook daip in gedachten.

Wie lopen de trappen op, drij hoog, noar zien flat: Oom Willem zöcht noar de sleudel.

t Duurt nogal even.

“Zel ik deure even veur joe opendoun, oom Willem?”

Dij zucht, daip en swoar.

Den swaait de deure open.

Donker en swaart ligt doar t veurportoal.

Oom Willem schrikt.

“Dit is,” flustert hai, “dit is nog slimmer, veul slimmer as t swaarde gat van vanmiddag.”

“Zel k even mitgoan?” vroag ik.

“Nee, mien jong, t is goud aanboden hur, mor dit zel ik allain deurmoaken mouten.”

Oom Willem stapt as t woare zien aigen graf in.

En ik vroag mie òf hou k hom berekken kin …

As t ter op aan komt, as t ter goud op aankomt, is elk en ain allain.

n Schip dat n aander schip veurbie zaailt, daip in de nacht, midden op zee.