1982 Tjakko’s male noatuur

“Ik schoam mie ja d’ogen uut de kop om die,” sisterde Biene, dou dokter in t zaikenhuus even d’aander kaande op keek. “Kinst dien fersoun toch wel holden?”

Tjakko laagde wat gramniedeg. “Hest doe dien bain broken of ik? Nou den, woar bemuist die den mit!”

“Bist zo aigenwies as k wait nait wat, dust net ofst de snouken in t woater housten heuren kinst.

Mor most t ook aalmoal zulf mor waiten, ik zeg der niks meer van” en Biene draaide hom de rogge tou.

t Gemier was gustermörgen begonnen.

Dou Tjakko zunder uut te kieken de weg oversteken wol, was hai deur n stoomfietse aanjagd. Aiderieslekste zeer dee hom zien bain, mit muite was hai weer noar zien huus tou krukkeld.

Biene vot hailendal uut stuur.

Dokter mos der heer.

“Bist nait wies?” haar Tjakko roupen, “t is mor n beetje kneusd, dat is mörgenvroug wel weer over. ”

Mor aanderdoagsmörgns was t nog niks beter. Biene huf mor noar Tjakko zien bain te wiezen of hai begon al te foetern.

Der holp hom niks aan, dokter mos der wel heer.

Dij drokte hom even op bain en zee dat ter toch mor even n foto van nomen worden mos, in t zaikenhuus.

“Flaauwe kul,” haar Tjakko nog wat tegenmottjed, “dat ding is nait broken, ik kin der ja nog wel op stoan. Kneusd is e, aans niks. ”

“Bist nait goud wies,” haar Biene naard, „as meneer t aalmoal zulf nait meer regeln kin, den gooit hai de kop der tegen in. Hest n male noatuur, ast dat mor waist!”

“k Heb n kop doar ik noar leef, woarom zol k aans n kop hebben!”

Mor in t zaikenhuus muiken zai der vot n foto van.

“t Is wel broken, hur,” zee de zaikenhuusdokter vrundelk.

En op slag was Tjakko net zo vaals as schoem op t woater.

“k Leuf der niks van. Ik kin der ja nog op stoan!”

“Wacht mor even, den zel k joe de foto zain loaten,” zee dokter en huil hom op.

“Schoamst die nait?” sisterde Biene zachies tegen Tjakko.

“Nee,” zee Tjakko, “ woarom zol ik mie schoamen. t Is dit volk hier om t geld te doun, dij willen der dikken aan verdainen.”

“Kiek, hier is e broken ” zee de zaikenhuusdokter en wees Tjakko t aan.

“Dit hier is joen schenebonke, dij dikke, doar mekaaiert niks aan.

En dit is joen kuutbain, dij is doar broken.

En nou doun wie joe even gips om t bain tou, doar mout ie den n week of vaar, vieve mit op stoule zitten.”

“Dat lutje bonkie, is dij stokkend?” ruip Tjakko, “en dij dikke bonke, dij is nog hail? Dat is de muite ja nait weerd.

As ik ter nou nait wat aan doun loat, ik neem aan dat e den ook wel weer aangruit, is t nait zo?”

Joa, dat mos dokter hom noageven, ook zunder gips zol t wel weer aanmekoar vast gruien. t Zol lichtkans even langer duren en t zol hom wat meer zeer doun. Houveul langer t duren zol as e der niks aan doun luit, wol Tjakko nog waiten, n dag, n week of n joar.

Nou, dat wos dokter ook nait zo sekuur, n joar in aals geval nait, n week of n dag-of-wat kwam dichter bie.

Dou wos Tjakko genog.

“Zel k joe ais wat zeggen,” zee e, “k wait wel wizze dat t ter niks langer om duurt. As aine goud zuver in d’hoed is, den gaait dat vastgruien net zo goud zunder as mit gips om t bain.

En ik bin zo gezond as n neude, woar of nait, Biene.”

“Wol ie der nou gips om tou hebben of nait,” vruig dokter wat nareg.

“Noatuurlek nait. ”

“Den mout ie over n week of vieve mor even weer komen, den moaken wie n kontrole-foto om te kieken of t weer aanmekoar vast zit.”

“Gain sproake van,” ruip Tjakko, dij nou hailendal uut kedde was, “ik verneem t zulf wel as hai weer kloar is. t Is joe hier aalmoal der om te doun dikken te verdainen, aans niks. t Is hier gain kostwinnen, mor n geldwinnen!”

“k Schoam mie d’ogen uut de kop om die,” sisterde Biene.

Vattien doage loater luip Tjakko der al weer oareg nuver over, as n echte roegbainder.

En hai is ook vattien doage nareg op Biene bleven. Net zo laank tot dij zegd haar dat hai gain male noatuur haar, mor dat hai de verstandegste kerel van t haile loug was.

“Elk het wel wat,” zee Biene tegen heur moeke, “elk het wel wat, en ik heb Tjakko.

En k zel mie der wel mit redden.”