1983 Gijhonger

“Nee dokter, ie hebben geliek man, ie hebben schoon geliek.

Ik zei joe nait ontstrieden dat Berend en ik wat aan de swoare kaande binnen. Dat is zo, dat mog wel n beetje minder wezen. Mor as ie ais wozzen hou zokse lekkere innemers wie binnen, wat eten en drinken aangaait, och mien laive tied, t is ja glad n oareghaid, doar zol ie van te kieken stoan. ”

Martje kikt heur huusdokter ais aan mit heur monter en vrundelk gezichte.

De kwabbechies vet aan d’haals bommeln wat hinneweer over de kroage van heur klaid. En heur swienoochies kieken bliede en goudeg uut dikke walen van n rij en n riejoal leven om zok tou.

Dokter gnivvelt even in zokzulf. Houveul joar kin hai Berend en Martje nou al? Al wel zo’n datteg joar, as t nait meer is.

Hai wait wel persies hou stoer zai der vrouger komen binnen.

Wat n pokkeln en n knooien hebben dij baaiden doan.

En nou zai wat older worden binnen en de kinder aalmoal al tou deure uut, nou hebben zai t glad braid t mit zien baaident.

En den neem je ter noatuurlek goud van.

Woarom ook nait!

Dokter dinkt aan zien aigen ollu. Dij hebben der vrouger ook nait om tou slikt.

Aaltied vroug uut de veren, bakker op t dörp.

Veur dag en daauw in de bainen om n daghuur op de wale te smieten.

En dou zai t loater wat roemer haren, och wat hebben zien ollu doar nog n plezaaier van had.

Hai kin zok t hail best begriepen dat Berend en Martje zokse goie innemers binnen.

Mor t wordt nou aiglieks gek genog. As t zo deurgaait den lopt t verkeerd òf.

“t Mout wel n beetje aans, Martje hur, der mout wel n pond of twinteg òf.

Aans bin k bange dat ie der nait zo laank meer binnen. En dat zol mie begroten.”

“Ie mouten mor zeggen hou t mout. Ie kinnen ons ja deur en deur, ie hebben ons aaltied onder handen had.”

“Ik zel joe aalbaaide n dieet veurschrieven en ik reken der op dat ie joe doar aan holden.”

“Ie hebben aaltied over ons goan, ie zellen wel waiten wat t beste veur ons is,” zegt Martje.

Dokter schrift n diëet op.

En dat is wat, hur!

Martje kikt ter mor wat sneu tegen aan.

Zai is ja aaltied ain en aal goudeghaid wat t eten aanbelangt.

Mout zai ais noar dokter tou, den het zai wizze n moaltje gruine bonen bie zok. Of as Martje ais bie de pasterij wezen mout, den krigt doomnee vervast n poar kroppies sloat of wat robaiten.

As t ter goud op aankomt, den wil Martje elk en aine wel wat eterij toustoppen.

En al hebben de begunstegden doar voak hailndaal gain verlet van, t idee, doar gaait t om. t Idee dat Martje, de goudeghaid zulf, t ommans het, dat moakt dat t haile dörp wies mit heur is.

En dat Martje zulf ter ook goud van nemt, nou, dat sprekt toch vanzulf!

Dokter het t nait veul in de reken dat van t diëet veul terechte komen zel.

Mor ja, dwingen kin hai gain mìns. Berend en Martje, och, t mout mor goan zoas t goan mout. Zowat n week gaait t goud, mit dat diëet.

Mor veul oareghaid hebben Berend en Martje den al nait meer.

Stok verhongerd zitten zai mekoar te bekoekeloeren wel t eerstes overgeft.

Aalbaaide de libbe op t daarde knoopsgat.

“Dit is ja gain leven zo”, zegt Berend inains.

“Zo komen wie onder de vouten”, helpt Martje hom.

Berend montert ter glad van op. Hai haar docht dat Martje wel wat tegensputtern zol.

“k Bin zo flaauw as n pôrre, zo’n gijhonger heb ik.”

“Ik bin der ook swaiterg en mizzelk van,” dut Martje der nog n beetje bie.

Berend zugt zien kans schoon. Nou pas duurt hai zeggen wat hom de haile oavend al boven in de kop zit.

“Astoe ons nou n stôk of wat eerdappeltjes schilst, den goa ik intied even in toene om ons n moaltje snietjemous op te hoalen.”

“En den bak ik ons elk n poar plakkies gaail spek uut, doar heb k ja wel zó’n zin aan, wat die!”

Berend wait nait hou rad hai wel in toene komen mout.

Dat Martje der net zo over dinkt!

Hou is t meugelk. Dij dut aans aaltied perzies wat dokter veurschrift, dij zien woord is ja evangelie. Den mout Martje wel zowat omkomen van de gijhonger …

En zo kin t gebeuren dat n haalf uur loater, soavends om haalf elm, Berend en Martje as twij soamensweerders, giebelnd as n poar lutje kinder, zok nait nuigen loaten. As t aalmoal op is strikt Berend zok ais over zien lief van zoaleghaid en Martje wisket zok mit n schuddeldouk t vet van de kinne òf.

“Zo lekker heb k in gain tieden eten”, zegt Berend, “mien gijhonger is hailemoal over.”

“Joa”, zegt Martje, „wie mozzen dit wel doun om in stand te blieven.