1983 Jurrie, ons nije djoaken

Op ons lutje dörpke is aaltied wel wat te beleven. Zoas verleden zundag, dou Jurrie Bakker veur t eerst in t kerkie mit t buultje lopen mos.

Kerel man, wat was t n spul, wat was t n spul! Nou mout ie waiten dat wie bie ons nog nait van dij nijmoodse buultjes hebben, dij ie deurlangen kinnen. Nee, wie hebben nog buultjes mit lange stokken der aan. En Jurrie Bakker mos doar veur t eerst mit lopen, as djoaken.

Hai haar zok deur ons doomnee beproaten loaten om djoaken te worden.

Dat is tegenswoordeg hail aans as vrouger. As men vrouger olderling of djoaken wer, den was dat n haile eer, dat was nait zó mor even wat.

Den kwam je eerst op tal te stoan en den mos der kozen worden.

k Wait nog haile best dat mien voader veur t eerst op tal ston, veur olderling.

En dat de manleke lidmoaten stemmen mozzen. Allain de manlu.

Vraauwlu haren dou nog niks in te brengen. Emansipoatsie was doudestieds nog gain sproake van. Gain wonder dat de vraauwlu tegenswoordeg t mondje mit veuraan hebben willen. Mor doar zei wie t dit moal nait over hebben.

Vandoage de dag is der glad gain mìns meer dij nog belang het bie t boantje van olderling of djoaken. Der heurt hail wat tou om aine zo gek te kriegen. Mor bie Jurrie het d’ol doomnee t veurmekoar kregen. Dat kwam ook omdat Trientje, Jurrie zien vraauw, dij aaltied al n beetje wiesneuzeg west het, t slim mooi von as Jurrie mit de bule lopen mos. Mor Jurrie zulf haar der gain spier belang bie. Jurrie is, as ter op aan komt, n hail aangenoam persoon, n doodgoie kerel.

Wel n beetje stief van opvattens en zo, mor ja, zo binnen der ja wel meer.

Ook wat stief en stovvelg en klonterg in zien meneuvels en gedounte, joa zo stief as n bukken.

En wat zag d’ol jong der tegen aan dat hai sundoags mit t buultje lopen mos.

Zowat was ja niks veur hom!

Hai wol t laifst zien aigen bedoarde gang goan, gain fiebeldekwinten of zo.

En wizze gain djoaken.

Mor t ging wel deur, Trientje wol t ja!

Elk en aine bie ons op t dörp haar al laank in de smiezen dat Jurrie ter mor stoer mit haar. Wie kinnen mekoar ja van hoaver tot görde.

En verleden zundag was t den zo wied: Jurrie mos mit de bule lopen.

n Aander zol zowat eerst even in huus uutperbaaierd hebben, mit n twijtande vörke of zowat, mor Jurrie nait.

Dij greep de stok mit t buultje vast of hai n wild peerd bie t helster vastholden mos. En vot in t begun bonkte de stok mit n dikke dons tegen de kopern laampe aan, dij veur in t kerkie hangt.

De laampe swaaide wel n haalf uur hinneweer, mor hai vol der gelokkeg nait òf.

t Kerkvolk gnivvelde wat.

Dou begon Jurrie bie de riegen langs te lopen. d’Eerste poar riegen ging t goud.

Mor dou hai bie Appie, dij bakker bie ons op t dörp is, aankwam, dou ging t mis. Appie kon zok nait meer bedappern en greep t toeffie vast, dij onder aan de bule hangt. Jurrie trok aan de stok, mor Appie huil vast.

Hai keek Jurrie ook nait aan, mor keek stief veur zok uut, net of hom t aalmoal niks aanging.

Jurrie wos zok ter gain road mit. Hai trok n moal of wat aan de stok, mor Appie huil mor vast, bleef mor stief veur zok uutkieken.

Dou, mit n gloepstreek, reet Jurrie de stok noar zok tou: hai haar hom!

Mor Appie bleef mit t toeffie zitten. Jurrie haar t swait al op de kop stoan.

Even wieder zat Remmelt. Dij haar ook al wat uutbröd, hai stak zien dikke knoeste hailemoal in de bule en dee net of e hom der nait meer uutkriegen kon. Jurrie weer aan t rieten. Mor dou kon Remmelt hom der hailemoal nait meer uutkriegen. Jurrie wuir kaant gek in d’hakken. Verdikkemie, wat ja n gedounte.

En net wol e mit duvels geweld de stok noar zok tou trekken, Remmelt as n snouk aan de visliene desnoods mor mit, dou dij zien haand ter inains uuttrok: hai haar t gevoar aankomen zain. Jurrie bleef nog mor net op n bainen.

Op d’achterste riege zitten aaltied n stok of wat kwoajonges, verleden zundag ook.

Dij haren de grootste lol. Jurrie huil ze de bule veur, mor wel zó dat de jonges der mor zuneg bie konden. Dij deden net of ze t nait ofrekken konden.

“Loat mor zitten”, sisterde Jurrie, nareg in hakken, en luip weer mit de bule noar veuren tou. Dij poar dubbeltjes zol e der zulf wel bie doun.

Hai wol de bule net weer aan de knobbe hangen dou e bedocht dat e d’olderlingen vergeten haar. Jurrie der nog mor even weer op òf.

Mor de bloumen, dij aaltied in n grode voaze op n toavel veur de preekstoule stoan, doar mout n djoaken noatuurlek nait mit de stok tegen aanhaauwgen.

En dat dee Jurrie nou net wel!

De voaze ondersteboven, de bloumen op de grond, t woater in stromen over de toavel hin en t kerkvolk haardop aan t laggen.

Doomnee loerde over de raande van de preekstoule hìn om te kieken wat doar aalmoal wel gebeurde. Even loater zat Jurrie mit n rode kop op zien stee: in t djoakenbaanke.

t Was n mooie kerkdainst, verleden zundag. Doomnee haar n beste preek en wie haren nog wat dieverdoatsie ook.

En as ie nou mainen dat wie Jurrie niks in de reken hebben, den heb ie t mis.

Wie binnen aalmoal slim wies mit Jurrie. Hai mag den wat klonterg wezen en nait zo routerg, hai is aine van ons.

En wat hom verleden zundag overkomen is, och, wat zol t, n aander moal overkomt n aander wat. Elk holdt ja wel ais n ongelokje.