1983 n Ballast van n kwoajong

Knelus zien Aalkie is n hail best mìns, doar zel k niks van zeggen, doar heur je mie nait over.

Mor dat zai vlöt van t waark òfkomen kin of dat zai, hupsakee, n radde in t huusholden is, nee, dat klopt nait.

“Komaan, even de boudel ribschier moaken,” zowat zel Aalkie nooit zeggen.

Nee, t is meer n-puul-bie-t noadje, aalmoal hail sekuur en hekjeperfekje noatuurlek, mor nooit ais even vinneg der deurhìn haauwgen.

Knelus is doar al hailemoal aan wìnd, hai wait al nait aans meer.

En hai het de volle vree der mit, hai let Aalkie mor stil geworden, in t aalgemain.

“Schik joe in dizze wereld of scheer joe der uut,”dat is Knelus zien taimke.

Knelus en Aalkie hebben mor ain kind, n jong! Luutje.

Luutje is nou zo’n joar of dattien en n dikke ballast, n echte kwoajong.

Luutje duurt wel wat òfzain as t op kaddekwoad uutvreten aankomt.

En hai is nait veur ain gat te vangen. Zien moeke holdt hom den aaltied nog zo’n beetje de haand boven de kop, benoam as de buren weer wat te kloagen hebben. Mor Knelus het nait zoveul geduld mit hom. Dij het d’handen ook wat lözzer aan t liggoam zitten en Luutje krigt op zien tied den ook n beste lababbel van hom.

Joa, loat ik t mor net zo zeggen as t is: as Knelus en Aalkie verschil van mainen hebben, den gaait t aaltied over Luutje.

n Week of wat leden was t weer meleur mit Luutje. Op n oavend kwam hai loat in huus, mit n blouderge buusdouk om de vinger bonden.

“k Heb mie in t glas sneden,” zee e.

Aalkie bekeek t. “Wat n gulbe! Wat n daipe gulbe! Der vot mit noar dokter tou!”

“Loat mie eerst mor ais even kieken”, zee Knelus, “veurdat men mit zowat noar dokter tou lopt!”

“t Is ja aal bloud!” ruip Aalkie.

“Kinst ter wel bloudworst van moaken,” taargde Knelus heur.

En hai wol der niks van waiten dat dokter der aan te pas komen mos.

Niks gain krammechies of zokswat.

Gewoon net as vrouger: n nadde labbe der om.

“En den is t in n dag of wat wel weer dicht. De jong is ja goud zuver in d’hoed.”

En zo gebeurde t ook.

Mor n dag of wat loater haar Luutje n rode strebe over d’aarm lopen.

“Bloudvergiften, nou zugst t zulf wat ter van komt as je zo roeg op joen liggoam binnen!” schraifde Aalkie. “Der is vervast swellerij bie komen.”

Mor Knelus wuir der nait hait of kold van. “Och gunst, mìns”, zee e, “hou voak zol ik as kwoajong nait zo’n rooie strebe over d’aarm had hebben!

En waist wat mien moeke den zee?

“Zeker ook weer n nadde labbe der om!” ruip Aalbert.

“Persies,” zee Knelus. “n Nadde labbe is net Hoarlemmer Eulie, overal goud veur!”

En zo was t ook.

De vureghaid was der mor zo uut, der was noa twij doage niks meer van te zain.

“Hebben ie vrouger voak zo’n rode strebbe had, voader?” vruig Luutje.

“We honderd moal, mien jong, zo wat heb ik niks in de reken,” zee Knelus.

Mor Aalkie mottjede wat noa. “Assmis dink is dastoe nóg n strebe hest, mor dij lopt die hier der den deur!” zee e en wees mit zien vinger noar t veurheufd.

Klelus laagde der wat om. “t Is mor goud dat ik t rouer hier nog in handen heb,” zee e en drôkte heur even tegen zok an, zo speuls as n jonge hond.

Luutje ston t spultje te bekieken.

Inains begreep e t! Hai haar t mit zien ollu wel minder trevven kind!