1983 n Beetje gekhaid

Gusteroavend haren wie gemainte-oavend bie ons op de Wieke, van t kerkie. Wie pruiten mit mekoar over n stoer onderwaarp, der wazzen n poar jongelu dij der wat over vertelden. Wie deden aalmoal goud ons best om der mit mekoar n goie oavend van te moaken. En dat kwam ook hail best veurmekoar.

En van proaten wordt men dörsteg en tegen n uur of negen mos t even pauze wezen, veur n kop kovvie. Ik zat bie mien kammeroaden Pait en Frans en ons doomnee was der ook bie.

Zoas ie wel begriepen zellen zit n schriever wel ais om n onderwaarp verlegen, as e ieder week n verhoaltje schrieven mout veur de kraande. En aignlieks wos ik veur dizze week nog nait woar t over goan mos.

“Wait ie nog nait wat, jonges, woar k ditmoal over schrieven kin?” vruig ik. “t Laifst n beetje gekhaid.”

“Noatuurlek wel”, ruipen z’ale drije tougelieks, “dat is nait zo’n meroakel.”

“Vertel op”, zee ik.

“Nou”, zee ons doomnee, doar genog kuren in zitten, “ik wait n hail mooi verhoal. En t is nog woar gebeurd ook.

Der was ais n doomnee dij aaltied bie vergrotens pruit. Hai dee der aaltied n beetje bie. As hai t over Doavid haar, den was dat mor n hail lutje kereltje, n iepenkriet. Mor onder t proaten deur, op preekstoule, den muik dij doomnee hom aal klaainer, zodat men t idee kreeg dat hai glad wel in n kovviepot kon. En Goliath, dat was den noatuurlek n woepsterd van n kerel, zo groot as Metinitoren, joa, sikkom nog groter.

Der was n olderling dij dat lang nait aanston. ‘Ie dikken t veul te slim aan, man, man, bedapper joe toch wat’, zee hai aaltied.

‘k Zel t perbaaieren’, zee doomnee. ‘Wait ie wat’, zee e, ‘as ik weer overdrief, den mout ie ieder bod mor even knoggeln.’

‘Da’s goud’, zee d’olderling.

Zundag der op preekte doomnee over Jonas dij in wallevis zat. ’t Was n haile grode vis’, zee doomnee, en hai muik meneuvels mit zien baaide aarms, ‘zo wied as van t Westerdaip noar t Oosterdaip tou.’

d’Olderling knoggelde.

Doomnee keek even omdele en loerde noar d’olderling.

‘Nee’, zee e dou, ‘zó groot was dij vis nou ook weer nait, n beetje minder.’

Weer knoggelde d’olderling.

En doomnee muik de vis weer n beetje klaainer. Dat ging zo n zetje deur. Op t lest was de vis nait groter meer as n heern of n bukken.

En weer knoggelde d’olderling.

Dou wuir dij doomnee de kop glad roeg en hai ruip noar ondern tou: ‘Knoggel mor deur, wat kin mie t ook schelen. Mor as ie mainen dat in zo’n lutje vissie nog n kerel zitten kin, den zeg ik joe dat dat vervast n schietkereltje west het.’

Loater bleek dat d’olderling zok in n pepermuntje versloken haar, doar kwam t knoggeln van.”

Pait en ik lagden der wat om, mor Frans stak zien piebe aan. t Was aal rook. “Och”, zee hai, “aiglieks n verhoal van niks. Ik wait n verhoal dat wizzewoar gebeurd is, hier in de buurt.”

“Wacht even”, zee Pait, “k wil mie eerst even n sjekkie draaien.”

Dou pafte ik ook mor n sigaartje de locht in.

“Harregadde”, zee doomnee, “wat ja n rook!”

Mor van dat soort proaterij trekken wie ons op de Wieke niks aan, wie goan bedoard ons aigen gang.

“Vertel op, Frans”, zee Pait.

“Der was ais n olderling”, zee Frans, “dij op n kerkeroadsvergoadern t slim stoer haar. t Was in dizze kontraainen, bie de Grefermeerden. Wat ging t ter dij oavend om weg. t Draaide sikkom op roezie uut. Mor doomnee huil t nog net kloar en noa òfloop vruig hai d’olderling of e nog even mit ging, noar de pasterij.

Dij von dat n haile eer.      

Doomnee schonk hom n klôkje in en nog aine en nog aine.

Zoas Oabram Kuper al zee binnen Grefermeerden ja nait bie n sokkeloakedel groot worden.

Mor goud, ’soavends loat, dou d’olderling noar huus tou luip, dou regende dat t goot. n Huus of wat bie de pasterij vandoan bedochde d’olderling dat hai aiglieks even n beetje woater kwiet mos.

Hai ging tegen n huus aan stoan en dee wat n kerel mit n volle bloaze aaltied dut en doun mout. t Regenwoater stroomde van t dak van t huus òf, deur de regenpiebe hìn.

t Woater kletterde der deur hìn, net woar d’olderling ston. Dij was der al laank kloar mit, mit t woatern, mor hai heurde nog aaldeur t woater klettern. Deur de regenpiebe, wel te verstoan, mor dat haar hai nait deur.

t Duurde sikkom n ketaaier.

d’Olderling kreeg der glad wurms over. Hai luip ja glad leeg!

Hou kon zowat bestoan, t huil ja mor nait op!

Hier mos hulpe komen!    

“O Heer, ruip e op t lest, loat mie der nou toch mit opholden!”        

Pait en doomnee en ik, wie wazzen slap van t laggen. Mor dou was de pauze òflopen en gingen wie weer wieder mit ons stoere onderwaarp.