1983 Roege swienen dijen op t bèste

Verleden weke vol t mie nog weer ais op: wat pazen dij Rieks en Rikste Bakker toch meroakel goud bie nkander. Zunder veul fiebeldekwinten of mietjederij scharreln zai zok deur t leven hìn. Nait gaauw uut stuur of van streek, meer heur aigen bedoarde gang goande, n beetje grovveg, in aals geval nait mietjeachteg.

En om nou te zeggen dat Rikste, Rieks Bakker zien vraauw, slim sekuur op t eten is, nee, dat zol wat overdreven wezen. Mor dat t doar n huusholden van Jan Stain is en dat Rikste n dikke roegerd is, n groetjepot zeg mor, nee, zó slim is t nou ook weer nait. Dij zokswat zegt, dij dikt t aan.

t Is der zo’n beetje nét tussen in.

Mor Rikste het noar mien dunken wel slim veul vertraauw in n mìns zien moage. Dij is er ja veur om de boudel te verteren.

En as der ais ekstroa wat zaand in de spinoazie of in de snietjemous zitten bleven is, wat zol mie dat nou. Zaand schuurt de moage, zegt Rikste.

En n oortieke in n bloumkooltje, och gunst, dij het zai ook nait veul in de reken.

Leuf mor nait dat ter nog veul leven in zo’n oortieke zit, as dij mitkookt is.

En n roebe in de mouspot, dij kin zien oareghaid ook wel op. k Leuf nait ains dat je dij weervinden, t is ja aaltemoal gruin.

Ain ding is wel wizze: as der gounent tezzel binnen in dizze wereld, Rieks en Rikste nait! Dij vörken t aalmoal noar binnen. En roege swienen dijen op t bèste.

t Wordt pas gevoarlek as der raauwkost op toavel komt, zoas sloat.

En doar is Rieks nou net zo gek op. n Kroppie vrizze sloat, zo uut toene, n beetje eulie der op en wat gele suker en den goud wat edik der overhìn. Tegenswoordeg klaaien paardie vraauwlu doar mayonaise op, mor doar hebben Rikste en Rieks nait veul mit op. t Olderwetse, dat gaait ter nog mit deur. n Meelderg eerdappeltje, n goud stôkkie slachterij mit wat broene stip der bie en nog n bordje zoepenbrij noa, wat kin n mìns den nog meer begeren?

Zo ging t verleden weke ook.

Rieks en Rikste haren zok n nuver bordje-vol opschept, knepen even d’ogen dicht en begonnen te smikseln.

Rieks zat wat mit zien vörke in de sloat te pulen. Inains schoof hai n dikke, vedde gele slakke veur zok uut over t bord hìn.

“Hurre kerel, bistoe doar mien jong?” zee e.

“Woar hest t tegen?” vruig Rikste.

“Tegen mien kammeroad hier”, zee Rieks en wupte de slakke mit zien vörke op de raande van t bord. Dij duurt zok ook we zain loaten, da’s n bèste,” zee Rikste.

“Joa”, mainde Rieks, intied dat hai zien eerdappels preusde, “as ik n proemedaif was, den ging e der nou aan.”

“Hou mainst dat?”

“Hest dat nog nooit heurd? t Verhoal van Paiter Proemedaif?

Dat was n proemedaif, dij spijde ieder bod de pitten uut tot hai op n goud ogenblik aine zunder staine haar. Warempel, zee e dou, dit is aine zunder staine en dou kaauwde hai n slakke op.”

“Der zei hom dinkelk wel niks van overkomen wezen,” zee Rikste.

“Och nee”, zee Rieks, “t is meer t idee!”

Ik zee joe t al: Rieks en Rikste Bakker akkedaaiern meroakel goud mit nkander.