1983 Simon en Garfunkel

“Ie zellen t wel weer grode flaauwe kul vinden, mor ik wol toch zo stommegeern noar dat konzert tou van Simon en Garfunkel in Rötterdam. Dat is zó mooi, doar heb ie gain idee van.”

Annie kikt heur voader en moeke wat zörgelk aan. Moeke is voak wel wat tougevend, mor voader het mit dat soort biezundere dingen nooit veul op, dij is ja zo stief!

En joa hur, net zo as t is.

“Hail noar Rötterdam tou? En houveul mag dat den wel weer nait kosten! Mainst dat t geld mie op de rogge gruit? Kinst t ook ja wel op grammefoonploaten belustern. Doar hest toch de wereld van, van dij Simon en Garfunkel. Doarveur huifst nait hailemoal noar Rötterdam tou goan.”

Annie begript t al wel weer.

As t aan voader ligt den gaait t nait deur, dat wait Annie wel wizze.

En baaiden kieken moeke aan. Zoals mainsttied het moeke t leste woord.

Zai is ook de verstandegste van t huusholdentje. “Hou wolst doar den hìn? En, wat nog veurnoamer is, hou wolst weerom komen?

Want zo’n konzert is vervast nait vroug òflopen.”

“Wie zollen der mit zien varent hin, mien vrundin Betsy en ik, mit de baaide jonges van Kaaizer, hier van t Achterdaip. Dij hebben zulf n auto.

Dij jonges hebben ons vroagd, of wie mit wollen. En Betsy en ik betoalen d’helfte van de benzinekosten.”

“Dij jonges van Kaaizer, och, mie dunkt dat dat haile bedoarde jonges binnen, gain wilden of zo. Dat dij doar ook zo geern hìn willen! Of is t meer om joe baaident te doun, om Betsy en die?”

“Nee hur, moeke”, zegt Annie, dij heur kans schoon zugt, “de jonges van Kaaizer binnen hailemoal wild van Simon en Garfunkel. En Betsy en ik ook.”

“Aal dij lewaaierge meziek van tegenswoordeg,” mottjet voader.

“En bist ook ja nog gain achttien joar.”

“Dij meziek van Simon en Garfunkel is ja hailemoal nait lewaaierg, mor muzikoal. En gevuileg! t Is meziek van dizze tied. En ie mouten toch mit joen tied mit goan, woar of nait?”

“n Proat van niks,” zegt voader.

Mor moeke wil der nog even over noadinken en der ook nog even mit voader onder vaar ogen over proaten. Want as t deurgaait, den mout voader der ook hailemoal kontent mit wezen. Dat mout Annie goud begriepen.

En, dinkt zai bie zokzulf, t kin ook gain kwoad as ik nog even mit d’ollu van dij jongens van Kaaizer proat, hou dij der tegenover stoan.

t Draait ter op uut dat Annie wel noar Rötterdam tou mag, mit Betsy en de baaide Kaaizersjonges. Zai krigt noatuurlek wel n goie inzèggen mit, mor t gaait wel deur.

Op n zoaterdagmiddag raaist t haile spul òf, zo monter en vlôgge as wat.

Mor voader het soavends nait veul oareghaid. “Wie binnen nait wies dat wie ons wicht aan dij nijmoodse fratsen woagen.”

“Wie mouten toch n beetje mit ons tied mitgoan”, zegt moeke.

Mor voader wordt van dat soort proaterij goud vranterg.

Ongedureg is e in d’hoed, ongedureg en onrusteg. En as moeke tegen n uur of elm zegt dat t bèrregoanstied is: “Komaan, wie kinnen t ducht mie al wel weer òfliggen,” den het voader doar, tegen zien noatuur in, ditmoal gain belang bie.

Mor in d’koamer zitten blieven, de haalve nacht, nee, dat is ook te gek.

In t bèrre is t ain gevruit en gevrözzel, voader krigt gain wenk in d’ogen.

Tegen n uur of haalf drije blift ter n auto veur t huus stoan, n wichterstem ropt van: “Doe, doeg!” de deure van de woagen slagt dicht.

Gelokkeg, Annie is der weer.

Voader en moeke binnen vot in d’koamer, in heur nachtgoud. En Annie mor aan t vertellen, hou mooi of t wel was. En hou gezelleg. De mooiste oavend van heur leven En dij Simon en Garfunkel binnen zo bèst op dreef west, jammer dat voader en moeke der nait bie wazzen!

Snommerdoags, as voader even in toene lopt, stekt buurman de kop over d’hege hìn.

“Wat was joen Annie ja loat in huus vanacht. Woar het zai wel zeten?”

“Joa jong”, zegt voader, “as joen kinder wat groter worden den goan z’heur aigen gang. Annie is gusteroavend noar Rötterdam west, noar n konzert van Simon en Garfunkel.”

“Haile noar Rötterdam? Noar zo’n lewaaierg popkonzert tou? Bist ja nait wies dast heur doar hìngoan luitst! t Zel mie nait gebeuren. Dastoe dat vertraauwst!”

“Over n joar of wat, as dien kinder ter aan tou hebben, den pratst wel aans. En boetendat, dij meziek van Simon en Garfunkel is ja nait lewaaierg. Dij is juust hail gevuileg en muzikoal. En as voader van opgruiende kinder mout men ook nait zo stief wezen. Men mout mit zien tied mitgoan, buurman jong”, zegt voader en topt floitend op huus òf.

“Everything is under control”, zoas Simon en Garfunkel aaltied zingen.