1983 Metworsten

As kind vang je wel ais n hap en n snap op as oldere mìnsen mitnander aan de proat binnen. En as zokswat den over zaikte of over n kwoale gaait, den kin men op de vrumdste gedachten komen.

Ik wait nog goud dat mien old-oompie Haarm vrouger aan t woater opereerd is.

“t Is nou glad weer n oardeghaid om n beetje woater lopen te loaten,” zee e tegen mien voader. “Z’hebben mie in t zaikenhuus der even n groter gat in boord.”

As kind von ik dat mor n vrumde boudel. Ik zag t veur mien ogen gebeuren, mit zo’n dikke draaibore.

t Iesde mie tou!

k Heb joaren laank leufd dat t zo gebeurde as aine aan t woater opereerd worden mos.

k Wait ook nog goud dat ik veur d’eerste moal t woord vleesboom heurde.

k Zel zo’n jonkie van n joar of aachte, negen west hebben.

Smiddoags aan toavel vertelde ons moe dat vrouw Bakker n grode vleesboom in heur liggoam zitten haar, n haile grode.

“Zo,” zee ons voader, dij wel van n beetje gekhaid huil, “n grode vleesboom? En doar gruien de metworsten den zeker aan!”

Hou t òflopen is, dat wait k nait meer, ons moe zel wel wat op hom naard hebben. Mor ik zag t dudelk veur mie: n grode boom van vlees, midden in t lief van vrouw Bakker, mit hier en doar n mooie, kromme, vedde, glimmende metworst der aan.

En loater joaren, dou ik al huusdokter was, mos ik doar aaltied weer aan dinken en den was t aaltied net of mie der wat kirrelde, van binnen in mie.

En k mos aaltied ook oppazen dat mie dat metworstengrappie van mien voader nait de mond uutrolde.

Op n mörn schoot Berend Bobbel mie aan. “k Heb geern dat ie even bie de vraauw langs komen. Z’is nait goud in odder de leste tied, aal zo mui en zai zugt zo wit as n loaken. Zai verspeult ook veul te veul bloud as zai t goud het. En dat het zai zowat aalwegdeur, noar heur zeggen.”

“Zai mag ook wel even bie mie op t spreekuur komen, Berend,” zee ik.

“Dat heb ik ook tegen heur zegd, k wol heur al veul eerder noar joe tou had hebben, mor zai duurt nait. Doarom haar ik geern dat ie heur even bie ons in huus onderzöchten.”

“Vot den mor, Berend, reken der mor op dat ik ter tegen n uur of elm bin.”

Tegen elm stapte ik bie Berend en Merie t koamer in. t Was doar aaltied n beetje n rommeltje: overal stonden potten en pannen, de gerdienen wazzen geel en soeterg, koppies en schuddels wazzen nooit goud ofwossen en

t rook ter aaltied wat zoereg.

Mor veur t onderzuik was de boudel dit moal goud in odder.

t Staingoud dat aaltied inter de twinter op toavel ston was nou vot, der lag n nij swilk op en doarop stonden n poar grode widde kommen, aine mit hait en aine mit kold woater.

Der lag n schone handdouk bie, mit n stokkie zunlichtzaibe.

En Merie lag al in de bedstee te wachten.

Berend ston der bie.

“Is joe t zo noar t zin?”

“Joa, beter kin t ja nait?”

t Leek ja hoast wel n bevalen.

Ik trok mien jaze uut, struupte mien hemdsmaauwen omhoog en wos mien handen.

Ondertied vruig ik t ain en aander aan Merie, of der ook kloeten bie t bloud zatten en zo.

En dou stapte ik op de bedstee òf.

Merie sluig de veren bèrre op zied en luit zok deur mie onderzuiken.

Merie haar zok verdold wossen, in aals geval t onderìndje.

Berend ston der as n woakhond bie.

Dou t kloar was en ik even loater mien handen wossen haar en Merie weer uut de bedstee klaauwsterd was, vruig Berend: “Nou?”

Ik zee: “Merie het n vleesboom in t liggoam zitten Berend en dij mout ter uut ook.”

En ie maggen t leuven of nait, mor Berend zee: “n Vleesboom in t lief van Merie, ha, ha, mien laive tied, n vleesboom!

Nou zel je t hebben, n vleesboom! En doar gruien den zeker al dikke metworsten aan!”