1984 De bloumbakke

Siebrand en Oaltje van der Loan binnen lestdoags fatteg joar traauwd west. Zai hebben t stil holden, omreden zai der niks van geven wollen. t Is ja n slim zunege tied, alles is even duur tegenswoordeg en n bruloft of n reseptie is mor geld vergraimen, woar of nait? “En kedo’s huiven z’ons nait meer te geven, wie hebben alles ja al,” zee Oaltje.

Siebrand was aiglieks nait zo òfkereg van n beetje feestvierderij, ook al mos t den n poar sinten kosten. Mor Oaltje begrootte t. Zodounde is t nait deurgoan. Siebrand het t laifst overal gekhaid mit, den is hai t best op dreef. Babbelguchies en gekscheerderij, dat is zien haile leven. En roadseltjes, Siebrand kin der wel doezend van. En elk dij der komt mout ter aan geleuven: roadseltjes en grappen komen op hom òfstoeven. “Wenneer doun n hoaze de tanden t mainste

zeer? Nou, waist dat nait? As d’hond hom gript vanzulf!

Ha, ha! Nog aine? Vot den mor, omdast zo aanholdst. Woarom dut n hoane d’ogen dicht as e kraait? Nou, waist dat ook nait? Om d’hounder zain te loaten dat e t uut de kop kin! Ha ha! Nog aine?”

En zo kin Siebrand n haile zet deurgoan. Siebrand is n echte droktemoaker, bie hom huif je joe nait te vervelen. En hai mag Oaltje der ook geern n beetje deurhoalen as ze verziede hebben, assmis wordt t Oaltje gek genog; den sloagen de vlammen heur uut van schrik en schoamte as Siebrand sikkom nait van ho wait. Mor, Siebrand is nog goud wies mit zien Oaltje.

Haar Oaltje t ter lest nait over had dat zai nog wel geern n mooie grode stoande bloumbak in toene hebben wol?

Nou man, dat was ja n mooi kedochie op heur fatteg-joar-traauwd-wezen. En Siebrand der achter heer. En joa hur, n dag of wat loater kwam Siebrand ter al mit aanzetten. n Grode, widde bloumbakke, wel drij vout hoog, vol mit bluiende planten. Geroaniums, gain gewonen, nee hanggeroaniums, petunioa’s en lobelioa’s, dij zatten der aalmoal in. Oaltje was der goud verguld mit. Zai wees Siebrand t stee aan woar de bloumbakke stoan mos: tegen t gazon aan, de blaike zo as Siebrand aaltied nog zee, ofschoon zai der nooit meer n loaken op liggen haar, in gain joaren al meer. Mor wat zol t.

Dat Siebrand heur zo’n mooie bloumbakke gaf, dat was n taiken dat hai nog goud wies mit heur was. En Oaltje sleepte twij stoulen noar boeten tou en Siebrand mos noast heur zitten de bloumen te bekieken, der holp hom niks aan.

Oaltje keek noar de bloumen, n zee van kleur en fleur leek t wel.

Joa, zo wazzen Siebrand en zai ook begund, fatteg joar leden. Alles leek dou zo mooi as wat. En och, zai haren t aaltied ook ja hail goud had mit zien baaident.

Oaltje was nou daip in gedachten. Zai zag alles nog n moal weer, alles wat zai in heur traauwen mitmoakt haren, de mooie en de male dingen, dingen van bliedschop en dingen dij zeer deden …

Mor Siebrand zat al weer op knipnoagels. Hai haar ook ja nooit gain zit in t gat! Hai zag hou Oaltje daip in gedachten en wied vot was. Wacht, hai zol heur ais even verschrikt moaken. En hail verzichies, dat Oaltje t nait in de goaten kreeg, schontjede Siebrand noar t schuurtje tou en hoalde zien fietse der uut. Hai fietste even veur noar de weg tou om n fikse aanloop te nemen en om goud gang te kriegen. En den, mit koegelsgeweld, stoof Siebrand tegen t huus langs, schaif deur de bochte, op Oaltje en de bloumbakke òf. Hai wol sekuur tussen Oaltje en de bloumbakke deurrieden. Mor dat kulde hom!

Hou t kwam, Siebrand kon t loater nait meer noa vertellen, mor hai kwam mit de fietse en aal, kop over haals, boven in de bloumbakke terechte. De bloumbakke middendeur en ale bloumen verinnewaaierd! Oaltje ston eerst even stief van schrik en begon dou te jammern over heur mooie bloumbakke en over dij zee van kleur en fleur dij noar de giegom was.

Siebrand lag intied te stìnnen en te kreunen in dij zee van kleur en fleur: “Ale bonken doun mie zeer, help mie toch ais even, wicht!”

Mor Oaltje mos eerst nog even wat kwiet, Siebrand mos eerst n hail reloas aanheuren. Doar zatten woorden in as haalfmale en wilde, mor ook woorden as litse en dikke lummel.

Siebrand lag nog as n zak meel op hulpe te wachten, midden maank de bloumen, zunder babbelguchies. Pas dou Oaltje khar was mit heur verhoal, dou pas, het zai Siebrand der uuttoakeld. Siebrand strompelde aal stìnnend en jammernd in huus en Oaltje kwam der mit de baaide stouten achteraan.

Achter t huus bleef de bloumbakke stoan, kepot en mouderzail allain.

En nou, vattien doage noatied, staait e der nog! Siebrand wacht op Oaltje en Oaltje wacht op Siebrand. Siebrand vindt dat hai heur n mooi kedo doan het, n kedo dij hater stôkkend goan is.

En as der in huus wat stôkkend is, den mout Oaltje der veur zörgen dat ter wat nijs veur komt. Zo het t aaltied west.

En Oaltje vindt dat Siebrand t kedo dat hai heur geven het, zulf vernaild het. En dat hai der nou ook zulf mor veur zörgen mout dat ter wat nijs veur komt. En zo zit t aalmoal op zien gat en staait de bloumbakke kepot en mouderzail allain achter t huus.

En as n aander zeggen zol dat ter nou toch n scheure in t traauwen van Siebrand en Oaltje komen is, noa fatteg joar, den zollen ze baaiden om t haardst roupen dat zokswat nait woar is!

En wedden dat ter aankom week n nije bloumbakke bie Siebrand en Oaltje van der Loan in toene staait, as zai dit stôkkie lezen hebben?

Want wat j’ook van Siebrand en Oaltje zeggen maggen, dat zai nog net zo wies mit mekoar binnen as vrouger, dat staait vast, zo vast as Martinitoren!