1984 Kapper

Van de week luip ik Wiebe Drìnt inains tegen t lief aan. In gain joaren haar k hom zain, mor hai was nog niks veraanderd. t Was nog dezulfde kurendriever van vrouger.

“Héé, goidag Wiebe Drìnt,” ruip ik, “da’s óók al n zet leden dat wie mekoar zain hebben! Mooi weer, nait?”

“Joa”, zee Wiebe, “mooi weer man! En zo dicht bie!”

Wiebe was vrouger kapper dicht bie d’achthonderd rou’s klabbe, veuraan op t Knoal. En dat ter ook nou nog genog kappersbloud in hom zat, dat muik hai mie vot goud dudelk.

“Lopst aans mit kapper zien sìnten in de buutse,” zee Wiebe en wees op mien dikke kop-mit-hoar.

“Joa, doar hest geliek aan, Wiebe jong, mor k bin der nog nait aan toukomen; k heb t slim drok en den blift t ter wel ais bie,” zee ik.

“Zel ik die t vanoavend even bie die in huus knippen?” vruig Wiebe.

k Heb toch niks meer om haans. En k dou t nog goudkoop ook!”

Nou komt mie zowat ter aiglieks nait op aan: Wiebe het vrouger ja kapper west en hai het zien tied had. En men mout de kappers van tegenswoordeg t brood nait uut de mond steuten. Mor veur ain keer mos t ducht mie toch mor deurgoan. En t was ook ja n oardeghaid om Wiebe nog weer n moal aan de proat te hebben.

“Goud”, zee ik, “kom vanoavend mor vot noa t broodeten.”

Om dik zes uur kwam Wiebe der op fietse aanzetten. Hai was nog goud kwiek veur zien leeftied. Dik zeuventeg mos e toch al wél wezen.

En t hoar knippen was in n wup gebeurd. “Hest gain spaigeltje, da’k die even zain loaten kin hou t worden is?” vruig Wiebe.

Doar mos k even stief over noadinken. Woar hebben wie in de vrede n lözze spaigel! Inains schoot mie t in t zin: “In de plee, doar hangt ducht mie aine,” zee ik. Wiebe der vot op òf. Even loater luit hai mie zain hou t worden was.

“Noar t zin zo?” vruig Wiebe.

“Meroakel!” zee ik. Mor t leek niks!

t Was net of Wiebe mie n bloumpot op de kop zet haar en alles wat ter onder uut kwam, votknipt haar. Mor och, wat kon t ook schelen, in n week of wat tied was t ja wel weer aangruid.

“Houveul moust hebben, Wiebe?” vruig ik, onderwiel ik hom n sigare gaf. Onder t pafken en smoken deur, om de sigare goud aan de loop te kriegen, zee Wiebe: “Dou mie, paf paf, dou mie mor, smook, smook, n tientje.”

Wie zatten nog even gezelleg te proaten, Wiebe en ik.

“Tja”, zee Wiebe, “t is n hail aander tied as vrouger. Tien gulden veur ain moal hoar knippen, hou is t meugelk.”

“En den bistoe nog goudkoop, Wiebe, tegenswoordeg snieden ze joe nog slimmer.”

“Vrouger, veur de leste oorlog, dou ging t hail aans,” zee Wiebe. “Den vruig ik ook tien gulden, mor den wel in t joar. Tien gulden sjoars! En veur dat geld kwam ik den twij moal in de weke bie de lu in huus scheren en ain moal in de moand t hoar knippen.”

“En dat aalmoal veur tien gulden?” vruig ik verwonderd.

“Och joa, dou was t n aandere tied vanzulf. k Wait nog best dat ik aaltied noar Tjakke en Grait Schurengoa mos. Dij zelst vervast nog wel kind hebben, zo old bist ja nog nait.

Hest nog even tied? Den wil ik die t verhoal van Tjakke en Grait nog even vertellen, verachtjond, joa man, wat heb ik doar aaltied mit n bult plezaaier lopen.

Tjakke en Grait haren n klaain boerenspultje. Tjakke was mor n lutje schieterd, n smaal en klaain kereltje, nait meer as vief vout groot, n iepenkriet zogezegd. Der zat gain gram vet aan hom. Mor n goie hoane is ook ja nait vet en der zat genog vuur en vinneghaid in hom. Grait was n hail aander persoon mit n hail aander postuur. Grait was groot en dik en vaarkanteg, wel twij kop groter as Tjakke. Zai kon hom t zoepenbrij wel van de kop eten. Grait haar n vol, dik rond gezichte, net n volle moane, zai haar aarms as poaskestoeten en bainen as olifantspoten, zogezegd.

Slim schoon was t ter nait. Doar haar Grait nait veul oge veur. As zai t eten mor op tied op toavel kreeg den was heur t al mans genog.

Ik mos der aaltied vot noa de middag hìn, twij moal in de week om Tjakke te scheren en ain moal in de moand mos t hoar der bieknipt worden. Veur tien gulden sjjoars, zo as ik al zee.

As k ter den aankwam en mien fietse tegen d’schure aanzet haar, den loerde ik aaltied even deur t keuken-vinster.

Grait zat in heur stoule bie toavel, t etensbord was opzied schoven noast de pannen. n Poar hounder wazzen de borden en de pannen aan t schoon pikken, boven op toavel.

Mor Grait haar t nait in de goaten, dij haar heur baaide aarms op toavel liggen en doar lag de volle moane op. En snorken dat t dee, as n dik, vet swien! Ik luip den vot mor deur noar d’kougaange. Doar zat Tjakke op n pak stro achter de koien op mie te wachten.

Wie gingen mit zien baaident noar d’keuken tou. Tjakke ging op zien stee zitten, achter toavel.

Ie huvven der nait noar roaden woar Tjakke aaltied zat: boven zien stoule, tegen t schot aan, zat n voel stee in t behang. Doar legde Tjakke zien kop achterover tegen aan. Dat was al joaren zo.

Tjakke ging zitten en ik juig d’hounder van toavel òf. Mor Tjakke zee den steevast: loat ze toch geworden, Wiebe, zai moaken de schuddels en de potten ja mooi schoon, den het Grait doar gain waark meer van.”

Wiebe zoog en smakte n moal of wat aan zien sigare en bluis mooie widde krinkies de locht in: de waarmte van vrouger zat Wiebe en mie weer in de leden …

Ik dus t nait òfzain, mor k haar sikkom aan Wiebe vroagd of hai mie ieder moand even t hoar knippen wol, bie mie in huus.

Mor k dus t nait woagen, k zol der vervast noawaark van kriegen, k bin ook ja nait allain boas in huus. En men mout de kappers van tegenswoordeg t brood nait uut de mond steuten!

Mor Wiebe is wél n smuie proater, al knipt hai joe den ook n bloumpot op de kop!