1983 Men mout gain pankouk bedaarven om n aai!

Derk en Annie wazzen al n joar of wat traauwd. Hail gewoon.

En der was nooit gain biezunders mit heur baaident, nooit gain roezie of zokswat.

Mor t nijchie was der veur Annie al wel n beetje òf. Och, Derk was n hail goie jong noatuurlek, mor ais n moal even uut de kedde wezen, nee, dat was e nou net nooit.

En ais n moal dudelk maarken loaten dat e stoapelgek mit heur was, och gunst, houveul joar zol dat al wel leden wezen.

Nee, den was t aans bie heur buren, bie Meindert en Koba.

Zai kwamen geregeld bie mekoar op verziede om te koarten, mainsttied zoaterdagsoavends. En wat kon dij Meindert den aaltied gezelleg wezen!

Aaltied haar e wel gekhaid mit Koba en mit Annie. En n gezellege proater dat t was! Hail wat aans as heur Derk, dij mos je glad mit n knieptange de woorden uut d’haals trekken.

t Was n beste jong vanzulf, mor as je wat biezunders beleven wollen, nee, den mos je nait bie Derk wezen. Derk was aaltied aan t waark. As e n moal n snipperdag haar, den mos der vervast weer t ain of aander in huus vertimmerd worden.

En soavends aaltied mor aan t knutern, nooit ais gezelleg mit zien baaident bie nander zitten.

Nee, den deden Meindert en Koba t hail aans, dij wazzen voak genog mit mekoar aan t juchtern, dat kon Annie deur de mure hìn wel heuren.

En n bloumpie mit noar huus nemen? Meindert dee t wel drij moal in de week. Zowat was nog nooit bie Derk opkomen. Nait dat hom t begrootte van t geld, nee zo was t nou ook weer nait, noatuurlek nait.

Mor Derk docht wizze dat as Annie n bloumpie hebben wol, dat zai dij zulf den wel kopen zol.

Van aal dat soort fiebeldekwinten haar Derk gain benul. Nee, den Meindert!

En stoadegaan kwam t ter van, dat Annie Meindert boven in de kop zitten haar.

As Meindert ais n beetje mit heur flikflooide, of bie t koarten heur haandje even langer vasthuil as normoal of zien knije n zetje tegen heur knije aandrokte, den wos Annie zok glad gain road mit heur gevuilens.

Zai mos der mit aine over proaten! Mor mit wel? t Was ook ja net of Koba der niks van in de goaten haar. En Derk ook nait. Vanzulf nait.

Derk was ja zo degelk. Dat zowat best on, dat zol nooit bie hom opkomen.

“k Mout t toch mor aan Koba vertellen”, docht Annie, “hou beroerd t ook is, zai mout toch waiten wat ik veur heur man vuil.

Doar het zai recht op.

Op n nommerdag stapte Annie bie Koba d’koamer in. t Mos nou mor gebeuren, aal hou zai der ook tegen op zag. Mor Koba was hail aans as aans.

Zai zat mit n troanderg gezichte noar boeten te kieken en streek zok aal ogenblikken mit n buusdouk over d’ogen.

Nou en den snokte zai zachies. “Wat is der wel mit die, Koba?” vruig Annie.

“Och, niks,” zee Koba, dij t lang gain woord hebben wol dat zai doar in heur allaineghaid te grienen zat. Annie ston in twijstried. Kon zai nou wel over Meindert proaten goan, nou Koba zo uut stuur was? Mor ja, t zol der toch nait veul aans van worden.

“k Wol ais mit die over Meindert proaten,” zee Annie.

Koba keek heur verschrikt aan. “Hest doe t ook al in de goaten dat t nait goud meer tussen ons baaiden is? O, mien wicht, ast ais wost hou hai wel is! Aaltied holdt hai t mit aander vraauwlu. Hai het d’aine nog nait had of der is al weer n aander. Van dije op n nije, van dizze op n vrizze, zo gaait t bie hom. En ik bin tot aan nou tou zo gek west om hom mor wat deur de vingers te zain. En den mag e mie ieder bod n bos bloumen mit nemen om t weer goud te moaken, assmis drijmoal in de weke, mor ainmoal holdt t op. Ik kin mie toch nait aalwegdeur bedraigen loaten. k Bin der zat van, goud zat ook. Wat magst bliede wezen, mien wicht, dastoe zo’n laive, bedoarde man hest as Derk. Wat zol k ter wat veur over hebben as mien man zo was as dien Derk.”

Annie was der stil van.

Mien laive tied, was dij Meindert zo aine?

Nou zai der goud over noadocht, warempel, t kon aalmoal nog wel zo wezen ook!

Wat haar zai zok doar den op verkeken!

Dou Derk soavends van t waark in huus kwam vloog Annie hom om d’haals en doetjede hom dat t n oard haar. Derk, verboasd, vruig van: “Wat zel wie nou beleven?”

“k Wol die even zain loaten dat k nog aaltied zo wies mit die bin as wat,” zee Annie. Derk gnivvelde n beetje. “Da’s nait zo stoer hur”, zee e, “da’s gain kunst, want n betere kerel as ik bin is der nait” en hai luip deur noar d’schure, woar e wat aan timmern was.

En veur t eerst in heur traauwen kon Annie doar vree mit hebben.

“Och,” docht zai, “d’aine hìnne is n laiverd in soep, mor toai in t koken en bie n aander is t net aansom! Loat ik mien handen mor stief dichtkniepen dat ik zo’n goie jong as Derk heb. t Volmoakte vindt ja gain mìns in dizze wereld, der blift aaltied wel wat te wìnsen over. En men mout gain pankouk bedaarven om t aai!”